مغز خود را دوباره سیم‌کشی کنید. تخمین زده می‌شود که 95 درصد از رفتار ما با خلبان خودکار انجام می‌شود. چیزی که آن را مغز سریع می‌نامیم. به این دلیل که شبکه‌های عصبی زیربنای همه عادات ما هستند و میلیون‌ها ورودی حسی ما را در هر ثانیه به میانبرهای قابل مدیریت تبدیل می‌کنند تا بتوانیم در این دنیای دیوانه کار کنیم. این سیگنا‌ل‌های مغزی پیش فرض مانند سیگنال‌دهی به بزرگراه‌ها هستند، آنقدر کارآمد که اغلب باعث می‌شوند قبل از اینکه ببینیم چکار می‌خواهیم بکنیم، رفتارهای قدیمی را تکرار کنیم.

مایندفولنس درست عکس این فرآیند است، در آن مغز کند است و به جای خلبان خودکار، اراده و تصمیم‌گیری را امکان‌پذیر می‌کند. اما نیاز به تمرین دارد. هر چه بیشتر مغز کند را فعال کنیم، قوی‌تر می‌شود. هر بار که کاری عمدی و جدید انجام دهیم، انعطاف‌پذیری عصبی را تحریک می‌کنیم و ماده خاکستری خود را فعال می‌کنیم، که پر از نورون‌های تازه جوانه‌زده است که برای مغز سریع هنوز آماده نشده‌اند. 

اما مشکل آنجاست در حالی که مغز کند من می‌داند چه چیزی برای من بهتر است، مغز سریع من باعث می‌شود که راهم را در زندگی میانبر کنم. اینجاست که مفهوم طراحی رفتار مطرح می‌شود. این راهی است برای قرار دادن مغز کند شما در صندلی خلبان. دو راه وجود دارد: اول، کاهش سرعت مغز سریع با قراردادن موانع در سر راهش، دوم حذف موانع در مسیر مغز کند، تا بتواند کنترل را به دست آورد. با این حال تغییر تعادل برای دادن قدرت بیشتر به مغز آهسته شما، کمی کار می‌خواهد. در اینجا چند راه برای شروع آورده شده است.