اضطراب جدایی به ترس یا نگرانی بیش از حد در مورد جدایی از فردی که کودک به وی دلبسته است، اشاره دارد. اضطراب جدایی یک مرحله طبیعی از رشد نوزاد است، زیرا به کودکان کمک می‌کند روابط را درک کنند و بر محیط خود تسلط پیدا کنند. 

اضطراب جدایی معمولاً در حدود 2 سالگی به پایان می‌رسد، زمانی که کودک نوپا درک می‌کنند که ممکن است والدین از دامنه‌ی دیدش خارج باشند، اما بعداً باز خواهند گشت. با این حال ویژگی کلیدی اختلال اضطراب جدایی زمانی است که اضطراب فراتر از آنچه متناسب با رشد فرد است، باشد. کودکان مبتلا به اختلال اضطراب جدایی ممکن است بیش از حد به والدین خود بچسبند، از خوابیدن بدون نزدیک بودن به شخصیت اصلی دلبستگی که اغلب مادر است، امتناع کنند، تمایلی به حضور در اردو یا خوابیدن در خانه دوستان خود نداشته باشند، یا زمانی که به اتاق دیگری می‌روند از شخصی بخواهند که با آنها باشد. در خانه هم معمولاً هنگام پیش‌بینی جدایی علائم فیزیکی مانند سردرد، تهوع و استفراغ را تجربه می‌کنند. 

بزرگسالان مبتلا به این اختلال ممکن است در سفری که به تنهایی رفته‌اند، احساس ناراحتی کنند، کابوس‌هایی را در مورد جدا شدن از افرادی که به آنها دلبسته هستند، تجربه کنند، یا بیش از حد نگران فرزندان یا همسر خود باشند و به طور مداوم مکان آنها را بررسی کنند. 

هنگامی که جدایی اتفاق می‌افتد، کودکان ممکن است گوشه‌گیر و غمگین به نظر برسند یا در تمرکز روی کار یا بازی مشکل داشته باشند. بسته به سن فرد ممکن است از حیوانات، هیولاها، تاریکی، سارقان، آدم ربایان، سفر با هواپیما و یا موقعیت‌های دیگری که خطرناک تلقی می‌شود، ترس داشته باشند. برخی افراد بدون در نظر گرفتن سنشان، وقتی از عزیزانشان (افرادی که به آنها دلبستگی دارند) جدا می‌شوند، به شدت دلتنگ می‌شوند. تجربه اختلال اضطراب جدایی اغلب برای اعضای خانواده ناامیدکننده است و می‌تواند منجر به رنجش و درگیری شود. اختلال اضطراب جدایی شایع‌ترین اختلال اضطرابی در کودکان زیر 12 سال است. این اختلال اغلب در کودکان دیده می‌شود اما با درصد پایین‌تری در بین بزرگسالان هم مشاهده می‌گردد. 

شیوع اختلال در بین زنان و مردان یکسان است. با توجه به اینکه این اختلال جلوی استقلال فرد را می‌گیرد دردسرساز است و در مواقع زیادی منجر به عدم موفقیت کاری و شکست در روابط بین فردی می‌شود.