از دست دادن یکی از عزیزان می‌تواند باعث شود که هر راهی را برای جلوگیری از درد انجام دهیم. راه‌های زیادی وجود دارد که ممکن است سعی کنیم چانه زنی کنیم.

چانه زنی می‌تواند وعده‌های مختلفی داشته باشد از جمله:

• خدایا، اگر تو بتوانی این شخص را شفا بدهی، زندگی‌ام را برمی‌گردانم.
• قول می‌دهم اگر به این شخص اجازه زندگی بدهی بهتر خواهم شد.
• اگر بتوانید او را از مرگ یا ترک من بازدارید، دیگر عصبانی نخواهم شد.

وقتی چانه زنی شروع می‌شود، ما اغلب درخواست‌های خود را به سمت یک قدرت بالاتر یا چیزی بزرگتر از آنچه هستیم که ممکن است بتواند بر یک نتیجه متفاوت تأثیر بگذارد، هدایت می‌کنیم. در این لحظات که متوجه می‌شویم هیچ کاری نمی‌توانیم انجام دهیم تا بر تغییر یا نتیجه نهایی بهتر تأثیر بگذاریم، آگاهی شدیدی از انسانیت ما وجود دارد.

این احساس درماندگی می‌تواند باعث شود که ما با چانه‌زنی واکنش اعتراضی نشان دهیم، که به ما احساس کنترل بر چیزی را می‌دهد که بسیار خارج از کنترل است. در حین چانه زنی نیز تمایل داریم بر روی عیوب یا پشیمانی شخصی خود تمرکز کنیم. ممکن است به تعاملات خود با فردی که از دست داده‌ایم نگاهی بیندازیم و تمام مواقعی را که احساس می‌کردیم از هم جدا شده‌ایم یا ممکن است باعث درد آنها شده باشد را یادداشت کنیم.

به یاد آوردن مواقعی که ممکن است چیزهایی را گفته باشیم که قصد نداشتیم، طبیعی است و آرزو می‌کنیم که می‌توانستیم به عقب برگردیم و متفاوت رفتار کنیم. ما همچنین تمایل داریم که این فرض جدی را داشته باشیم که اگر همه چیز به گونه ای دیگر پیش می‌رفت، ما در چنین موقعیت عاطفی دردناکی در زندگی خود قرار نمی‌گرفتیم.