اغلب افراد از نظر عاطفی روابطی را رها می‌کنند که تجربیات دوران کودکی آنها را از یک یا هر دو والدینشان تکرار می‌کند. کودکان باید احساس کنند که هر دو والدین آن ها را دوست دارند و پذیرفته‌اند. گفتن «دوستت دارم» برای والدین کافی نیست. والدین باید با گفتار و کردار خود نشان دهند که می‌خواهند با احترام به فردیت او با فرزندشان رابطه برقرار کنند. این شامل همدلی و احترام به شخصیت، احساسات و نیازهای فرزندشان می‌شود – نه صرفاً دوست داشتن کودک به عنوان وظیفه والدینی.

وقتی والدین انتقادی، طردکننده، تهاجمی یا مشغول هستند، نمی‌توانند با احساسات و نیازهای فرزندشان همدردی کنند. کودک احساس می‌کند که درک نادرست شده است. کودکان آسیب پذیر هستند و احساس صدمه، رها شدن و شرمندگی برای کودک لازم نیست. پدر یا مادری که به کودک توجه زیادی می‌کند، اما با نیازهای فرزندش سازگار نیست و آنها را برآورده نمی‌کند، از نظر عاطفی کودک را رها می‌کند. رها شدن همچنین زمانی رخ می‌دهد که والدین به فرزند خود اعتماد کنند به این معنی که از او انتظار داشته باشند مسئولیت‌های نامناسب با سن خود را بر عهده بگیرد. رها کردن زمانی اتفاق می‌افتد که با کودکان به‌طور ناعادلانه رفتار می‌شود یا به نحوی به آنها پیام داده می‌شود که بی‌اهمیت هستند و عملشان اشتباه است.

ما در بزرگسالی از صمیمیت می‌ترسیم. اگر رابطه به پایان برسد، ترس از رها شدن و صمیمیت حتی بیشتر می‌شود. وقتی رابطه به پایان می‌رسد، دوباره احساس تنهایی، طرد شدن و ناامیدی می‌کنیم.