درماتیلومانیا چیست؟ باید گفت همان اختلال اکسکوریشن یا پوست کنی بر اساس راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی ( DSM5) است. اختلال پوست کنی یک وضعیت روانی است که به صورت کندن پوست اجباری و تکراری ظاهر می‌شود. اختلال پوست کنی در دسته‌ای از اختلالات که به عنوان رفتارهای تکراری متمرکز بر بدن (BFRBs) نامیده می‌شوند، قرار می‌گیرد. در حال حاضر در DSM-5 در طبقه وسواس فکری-عملی و اختلالات مرتبط طبقه بندی شده است. کندن پوست نوعی رفتار تکراری متمرکز بر بدن است که در آن فرد دائماً پوست خود را به حدی می‌کشد که خونریزی می‌کند یا زخم و اسکار ایجاد می‌کند. افراد مبتلا به این اختلال ممکن است عیوب کوچکی در ناخن‌ها، آکنه و غیره ایجاد کنند که می‌تواند باعث آسیب بافتی، تغییر رنگ و زخم شود. برخی حتی ممکن است از این رفتار خجالت بکشند و از محیط‌های اجتماعی اجتناب کنند زیرا این رفتار ممکن است توسط افراد دیگر مورد توجه قرار گیرد.
بین این اختلال و برداشتن گاه به گاه عیوب مانند جوش پوستی که اغلب افراد هر از گاهی درگیر آن می‌شوند، تفاوت وجود دارد. در مورد اختلال پوست کنی، این رفتار مزمن است، باعث ناراحتی می‌شود و می‌تواند منجر به آسیب شدید بافت شود. درمان اختلال کندن پوست اغلب به ترکیبی از روان درمانی، دارو و استراتژی‌های خودیاری نیاز دارد.
فهرست مطالب
علائم اختلال پوست کنی
بر اساس DSM-5، زمانی که معیارهای زیر دیده شود، می‌توان اختلال پوست کنی یا درماتیلومانیا را تشخیص داد:
- کندن مکرر پوست منجر به ضایعات پوستی می‌شود.
- تلاش‌های مکرر برای کاهش یا توقف کندن پوست انجام می‌شود.
- کندن پوست باعث ناراحتی قابل توجه بالینی می‌شود از جمله احساس از دست دادن خودکنترلی، خجالت و شرم یا اختلال در عملکرد
- پوست کنی ناشی از مصرف مواد، بیماری جسمانی دیگر یا اختلال روانی دیگری نیست.
مشکلات ناشی از اختلال پوست کنی
در بیشتر موارد، کندن پوست معمولاً در حضور افراد دیگر رخ نمی‌دهد. کندن مکرر پوست به کشیدن، فشردن، خراشیدن و حتی گاز گرفتن پوست سالم و آسیب دیده از قسمت‌های مختلف بدن گسترش می‌یابد. افراد مبتلا به درماتیلومانیا اغلب صورت، دست‌ها، انگشتان، بازوها و پاهای خود را هدف قرار می‌دهند. آنها ممکن است از انگشتان خود یا ابزاری مانند موچین یا سنجاق استفاده کنند. این رفتار ممکن است با مراسمی مانند معاینه یا بازی با پوست کنده شده نیز همراه باشد.
برخی از افراد ساعت‌ها در روز را صرف این رفتار می‌کنند که می‌تواند ماه‌ها یا حتی سال‌ها ادامه داشته باشد. اختلال پوست کنی می‌تواند منجر به آسیب دیدن پوست و تغییر شکل ناشی از ضایعات، تغییر رنگ، زخم‌های باز، اسکارها و عفونت‌ها شود. به طور کلی یک بیماری مزمن است، اگرچه علائم ممکن است هر از گاهی ظاهر و ناپدید شوند.
علاوه بر آسیب جسمانی، پریشانی روانی نیز ایجاد می‌کند که بسیار آزاردهنده است افراد مبتلا به این عارضه می‌توانند قبل از تسلیم شدن، ساعت‌ها به فکر پوست کنی و تلاش برای مقاومت در برابر این میل باشند. مشابه اختلالات کنترل تکانه مانند کلپتومانیا (جنون دزدی)، آنها ممکن است احساس “تنش” را توصیف کنند که پس از تسلیم شدن و انجام عمل پوست کنی، موقتاً تسکین می‌یابد. اضطراب، افسردگی، شرم، ترس از قرار گرفتن در معرض دید دیگران و خجالت از این وضعیت معمولاً منجر به تلاش برای پوشاندن پوست با آرایش، لباس یا وسایل دیگر می‌شود. چنین احساساتی و سایر پیامدهای این اختلال نیز می‌توانند در تعاملات اجتماعی عادی مشکل ساز باشند و در نتیجه روابط ناخوشایند با خانواده و دوستان ایجاد شود.
تفاوت بین اختلال پوست کنی و اختلال موکنی چیست؟
تریکوتیلومانیا یا اختلال در کشیدن مو، با نیاز اجباری به کندن موها مشخص می‌شود. درماتیلومانیا/اختلال اکسکوریشن، در مقابل، با تمایل به برداشتن، کندن یا آسیب رساندن به پوست مشخص می‌شود. این دو اختلال به جز مورد ذکر شده علائم مشترک دارند: پریشانی روانی، تلاش‌های مکرر برای متوقف کردن رفتار و غیره و ممکن است همزمان رخ دهند.
اختلال پوست کنی چقدر شایع است؟ چرا زنان بیشتر به آن مبتلا می‌شوند؟
اختلال پوست کنی هم در کودکان و هم در بزرگسالان اتفاق می‌افتد البته در بزرگسالان کمی بیشتر است. تقریباً در هر سنی می‌تواند شروع شود. اختلال پوست کنی نسبتاً نادر است. تقریبا سه چهارم یا قدری بیشتر از کسانی که دچار این اختلال تشخیص داده می‌شوند، زن هستند. کارشناسان معتقدند که تفاوت‌های جنسیتی در میزان تشخیص تا حد زیادی منعکس کننده بروز واقعی این اختلال در مردان در مقابل زنان است. با این حال، تأکید بیشتر بر ظاهر فیزیکی زنان در بسیاری از فرهنگ‌ها ممکن است زنان بیشتری را وادار کند که به دنبال درمان این عارضه باشند و همین مسأله میزان تشخیص را کمی تغییر می‌دهد.
آیا اختلال درماتیلومانیا همان خودزنی است؟
اکثر متخصصان درماتیلومانیا را متمایز از خودآزاری می‌دانند. خودآزاری اغلب شامل تحمیل عمدی درد به خود است، معمولاً به عنوان وسیله‌ای برای رهایی از احساسات یا افکار ناراحت‌کننده است. در حالی که اختلال پوست کنی می‌تواند توسط احساسات منفی مانند اضطراب ایجاد شود، البته همیشه اینطور نیست. به عنوان مثال، بی‌حوصلگی به همان اندازه یک محرک رایج است. علاوه بر این، هر دردی که در اثر کندن پوست ایجاد می‌شود، به ندرت هدف است. در عوض، این رفتارها اغلب به عنوان تسکین دهنده یا آرامش بخش، حداقل در لحظه تجربه می‌شوند.
علل اختلال پوست کنی چیست؟
ممکن است یک مؤلفه ژنتیکی در درماتیلومانیا وجود داشته باشد، زیرا به نظر می‌رسد برخی افراد تمایل ارثی به BFRBها (رفتارهای تکراری متمرکز بر بدن) مانند کندن پوست و کشیدن مو دارند و همچنین میزان اختلالات خلقی و اضطرابی در بستگان درجه یک بالاتر از حد متوسط است. عوامل دیگری که ممکن است در ایجاد این بیماری نقش داشته باشند عبارتند از خلق و خوی فردی، استرس و سن.
رفتار کندن مزمن پوست اغلب با شروع بلوغ و همچنین یک مشکل پوستی مانند آکنه همزمان است. اختلال پوست کنی همچنین می‌تواند به عنوان وسیله ای برای اجتناب از رویدادهای استرس زا یا رهایی از تنش که در نتیجه احساسات منفی مانند بی‌حوصلگی، ناامیدی، نارضایتی ایجاد می‌شود، استفاده شود.
اختلال پوست کنی اغلب به یکی از دو روش زیر ایجاد می‌شود:
- پس از نوعی بثورات پوستی، عفونت پوستی یا آسیب کوچک. فرد ممکن است زخم یا بثورات پوستی را دستکاری کند که باعث آسیب بیشتر به پوست می‌شود و از بهبود زخم جلوگیری می‌کند. خارش بیشتر منجر به برداشت بیشتر و پوسته شدن بیشتر می‌شود و این چرخه ادامه می‌یابد. در زمان استرس ممکن است غافل از زخم شدن باشید یا پوست اطراف ناخن‌های خود را بکنید و متوجه شوید که این عمل تکراری به کاهش استرس کمک می‌کند. سپس تبدیل به یک عادت می‌شود.
- اختلال پوست کنی نوعی رفتار تکراری به نام “رفتار تکراری متمرکز بر بدن” (BFRB) در نظر گرفته می‌شود. انواع دیگر BFRB شامل کشیدن یا چیدن مو یا ناخن است که به بدن آسیب می‌رساند.
محرک اصلی اختلال پوست کنی چیست؟
مانند سایر BFRB (رفتارهای تکراری متمرکز بر بدن) ، افراد مختلف ممکن است محرک‌های متفاوتی را برای این رفتار گزارش کنند. به عنوان مثال، برخی از مبتلایان به اختلال پوست کنی، زمانی که مضطرب هستند را گزارش می‌دهند. در حالی که این رفتار ممکن است به طور موقت اضطراب را تسکین دهد، اغلب آن را تشدید می‌کند و سایر احساسات منفی را در دراز مدت به همراه خواهد داشت. دیگران ممکن است زمانی رفتار پوست کنی را انتخاب کنند که حوصله‌شان سر رفته است. برخی از افراد در حالی که درگیر فعالیت دیگری هستند پوست کنی را انجام می‌دهند و حتی ممکن است بلافاصله متوجه نشوند که شروع به کندن پوست خود کرده‌اند.
آیا کندن پوست نشانه اضطراب است؟
کندن پوست ممکن است توسط استرس زیاد به عنوان راهی برای کاهش اضطراب ایجاد شود. با این حال، هنگامی که مکرر و شدید می‌شود، می‌تواند به وضعیتی به نام درماتیلومانیا تبدیل شود.
افراد مبتلا به اختلال پوست کنی این کار را از روی عادت انجام می‌دهند و ممکن است برای کنترل تکانه دچار مشکل شوند. این اختلال با اختلال وسواس فکری اجباری (OCD) مرتبط است و افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیستیک ((ASDیا اختلال کمبود توجه بیش فعالADHD) ) در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به اختلال پوست کنی هستند.
آیا اختلال پوست کنی ژنتیکی است؟
اکثر کارشناسان معتقدند که BFRB (رفتارهای تکراری متمرکز بر بدن) تا حدی ژنتیکی هستند. این اختلالات معمولاً در خانواده‌ها دیده می‌شود و مطالعات دوقلو یک جزء ارثی را پیشنهاد کرده‌اند. با این حال، ژن‌ها احتمالاً تنها یکی از علل بالقوه BFRBS، از جمله اختلال اکسکوریشن/درماتیلومانیا هستند. تصور می‌شود عوامل دیگری مانند سطح استرس، محیط خانواده و خلق و خوی نیز در این امر نقش دارند.
روش‌های درمان درماتیلومانیا
افرادی که رفتار پوست کنی را انتخاب می‌کنند اغلب تلاش‌های مکرر و ناموفقی برای متوقف کردن خود انجام می‌دهند، زیرا شرم و خجالت مرتبط با درماتیلومانیا ممکن است آنها را از جستجوی درمان حرفه‌ای باز دارد. در واقع، یک نفر از هر پنج نفر مبتلا به درماتیلومانیا به دنبال درمان هستند.
مطالعات روانشناختی در مقیاس کوچک در مورد مداخلاتی مانند درمان شناختی رفتاری، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد، و آموزش تغییر عادت (HRT) نشان داده شده است که علائم اختلال پوست کنی را کاهش می‌دهند. کندن پوست ممکن است با مسائل مربوط به سلامت روان مرتبط باشد و درمان بستگی به علل زمینه‌ای دارد.
درمان شناختی رفتاری: این درمان به فرد آسیب دیده کمک می‌کند تا محرک‌ها را بشناسد و روش‌های کنترل رفتار برداشتن پوست را بیاموزد. هدف آموزش مجدد مغز برای ایجاد الگوهای رفتاری جدید است.
مواجهه درمانی: کمک به فرد برای مقابله با ترس‌های خود از طریق قرار دادن فرد در معرض آنها و سپس آموزش روش‌های جدید برای مقابله با آن ترس‌ها است.
آموزش تغییر عادت: آموزش تغییر عادت نوعی رفتار درمانی است که در آن عادت‌های ناسالم با عادات سالم جایگزین می‌شوند. به عنوان مثال، درمانگر ممکن است به جای کندن پوست، توپی را در اختیار فرد قرار دهد تا آن را فشار دهد.
کنترل محرک: این درمان شامل ایجاد تغییراتی در محیط شما برای کمک به جلوگیری از کندن پوست است. برای مثال، ممکن است سعی کنید از دستکش یا نوار چسب استفاده کنید تا از احساس پوست و تمایل به انتخاب کردن جلوگیری کنید. یا اگر دیدن لکه‌ها یا جوش‌های صورت باعث رفتار پوست کنی شود، ممکن است آینه‌ها را بپوشانید.
آیا درمان درماتیلومانیا امکان پذیر است؟
هیچ “درمان” شناخته شده‌ای برای درماتیلومانیا وجود ندارد، اما این اختلال می‌تواند با درمان بسیار قابل کنترل شود تا جایی که بسیاری از افراد می‌توانند زمان طولانی را بدون آسیب به پوست خود سپری کنند.
آیا دارو می‌تواند اختلال پوست کنی را درمان کند؟
در حالی که هیچ دارویی به عنوان خط اول درمان برای درماتیلومانیا تایید نشده است، مطالعات محدود نشان داده‌اند که برخی از داروهای ضد افسردگی، مانند مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین(SSRIs) و مواد مغذی مانند nاستیل سیستئین (NAC)، ممکن است کمک کنند.
داروها – به ویژه SSRI ها – ممکن است برخی از علائم اختلال پوست کنی را تسکین دهند،
FDA هیچ دارویی را برای درمان اختلال پوست کنی تایید نکرده است. با این حال، استفاده از مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین، مانند پروزاک، ممکن است در درمان اختلال پوست کنی موثر باشد، به ویژه برای افرادی که با اضطراب، افسردگی یا OCD نیز دست و پنجه نرم می‌کنند.
داروهای ضد تشنج (مانند لاموتریژین) یا داروهای ضد روان پریشی (مانند ریسپریدون) نیز برای درمان تجویز شده است.
مکمل‌ها نیز در مطالعات کوچک مورد آزمایش قرار گرفته‌اند، که به نظر می‌رسد چند مکمل به میزان قابل توجهی به کاهش علائم کمک می‌کنند. با این حال، به طور کلی، دارو به عنوان درمان خط اول برای BFRB ها (رفتارهای تکراری متمرکز بر بدن) در نظر گرفته نمی‌شود. رواندرمانی به طور قابل توجهی موثرتر است و خطر عوارض جانبی ندارد.
سخن پایانی
تصور می‌شود که مداخلات رفتاری موثرترین راه برای درمان BFRBها (رفتارهای تکراری متمرکز بر بدن) از جمله درماتیلومانیا باشند. یکی از مداخلات اغلب مؤثر، آموزش معکوس عادت (HRT) است که بر شناسایی محرک‌ها و ابداع استراتژی‌های پیشگیری به طور خاص با هدف آن محرک‌ها تمرکز دارد. CBT و ACT نیز برای بسیاری، به ویژه در بلندمدت، ارزشمند بوده‌اند. این رویکردها معمولاً افکار و احساسات ناخوشایندی را هدف قرار می‌دهند که فرد برای فرار از آنها پوست کنی را انتخاب کند. در کل برای درمان هر چه زودتر اقدام شود نتیجه بهتری حاصل خواهد شد.
معرفی نویسنده: پریسا ایازی
من کارشناسی روانشناسی بالینی و کارشناسی ارشد رو روانشناسی عمومی خوندم. علاقمند به حوزه مدیریت استرس و مراقبه هستم.
حدود ۱۵ سال سابقه کار در زمینه آموزش و کاربرد انواع تکنیکهای ریلکسیشن،مدیتیشن و مایندفولنس دارم.
در حال حاضر به عنوان درمانگر در زمینه‌‌های درمان انواع اختلالات اضطرابی، مشاوره نوجوان و بهبود روابط والدین و فرزند، مشاوره پیش از ازدواج فعال هستم.
No comment