در آزمایش دوم، پژوهش‌گران 586 نفر را مورد بررسی قرار دادند و آن‌ها را به 3 گروه تقسیم کردند.

ذهن هر کدام از این گروه‌ها به سمت یک موضوع تحریک می‌شد، مثلا به گروه اول که اجتنابی بودند گفته می‌شد موقعیتی را تصور کنند که از نزدیک‌تر شدن و صمیمت به پارتنرشان احساس بدی داشتند.

از گروه دوم که افراد اضطرابی بودند، تقاضا می‌شد موقعیتی را تصور کنند که مورد بی‌توجهی پارتنرشان قرار گرفته‌اند و احساس طرد را به آن‌ها منتقل کرده‌اند.

به گروه سوم هم گفته شد به تعطیلات آخر هفته‌شان فکر کنند چرا که گروه سوم، گروه کنترل بود.

نتایج آزمایش دوم نشان داد، افرادی که در گروه سبک دلبستگی اضطرابی قرار داشتند، به نسبت افراد اجتنابی تمایل بیشتری به نمایش رابطه‌شان داشتند. این امر به این علت بود که آن‌ها افراد مضطربی بودند که با به نمایش گذاشتن رابطه اید‌ه‌آل خود در فضای مجازی تمایل داشتند که مشکلات و خلاءهای موجود در رابطه‌شان را انکار کنند و خود و دیگران را قانع کنند که رابطه‌شان بدون عیب و نقص است.

از طرفی افراد اجتنابی، ترجیح می‌دهند به‌طور کل رابطه‌شان را پنهان کنند.

در نتیجه‌گیری کلی، افراد اضطرابی میل به جنگیدن با و نپدیرفتن دارند، درحالی که افراد اجتنابی میل به پاک کردن کامل صورت مسئله.

اما حالا وقت آن رسیده که افراد را در زندگی واقعی و به‌صورت عملی مورد بررسی قرار دهیم. به‌همین خاطر پژوهشگران 108 زوج را جمع‌آوری کردند و به مدت دو هفته زیر نظر گرفتند. از طرفی میزان فعالیت و انتشارعکس‌های آن‌ها را در فضاهای مجازی و از طرفی میزان نا امنی که تجربه کرده بودند و در این دو هفته به‌ صورت روزانه ثبت کردند.

نتیجه بدست آمده آن بود که فارغ از سبک‌های دلبستگی، افراد هرچه درمورد رابطه‌شان بیشتر احساس ناامنی کنند، میل بیشتری به انتشار آن در فضای مجازی داشتند.

در واقع هرچه افراد در روز از شریک عاطفی‌شان پالس‌های منفی‌تری دریافت کرده بودند و ترس و ناامنی بیشتری را تجربه کرده بودند، فعالیت بیشتری در فضای مجازی داشتند.

دلیل این واکنش آن بود که افراد نمی‌توانند تحمل کنند که یک رابطه غیر مفید و باطل دارند و با  به تصویر کشیدن یک رابطه ایده‌آل از خودشان و پارتنرشان سعی دارند دیگران را قانع کنند که در حال تجربه‌ی رابطه‌ی خوبی هستند.

در واقع از یک سرپوش و ویترین زیبا استفاده می‌کنند تا کمبود ها و ترس‌های رابطه‌شان را پوشش دهند.