چطور فرزندم را در دوره نوجوانی درک کنم؟

اینکه چه زمانی نوجوانی شروع می‌شود پاسخ ثابتی ندارد. به اصطلاح کسانی که زود شکوفا می‌شوند، دیرتر می‌رسند، توسعه دهندگان سریع و رشد دهندگان آهسته اما پایدار هستند. به عبارت دیگر، طیف وسیعی از آنچه طبیعی در نظر گرفته می‌شود وجود دارد. اما مهم است که بین بلوغ و نوجوانی تمایز قائل شویم. بسیاری از ما بلوغ را به عنوان ایجاد خصوصیات جنسی بزرگسالان تصور می‌کنیم: تغییرات سینه‌ها، دوره‌های قاعدگی، موهای ناحیه تناسلی و موهای صورت. اینها مطمئناً مشهودترین نشانه‌های بلوغ و بزرگسالی قریب الوقوع هستند، اما کودکانی که تغییرات فیزیکی را نشان می‌دهند (بین 8 تا 14 سالگی یا بیشتر) نیز ممکن است دستخوش تغییراتی شوند که به راحتی از بیرون دیده نمی‌شوند. اینها تغییرات دوران نوجوانی است. 

بسیاری از بچه‌ها شروع نوجوانی را با تغییر چشمگیر رفتار به والدین خود اعلام می‌کنند. آنها شروع به جدا شدن از والدین کرده و مستقل‌تر می‌شوند. در عین حال، بچه‌های این سن به طور فزاینده‌ای متوجه می‌شوند که دیگران، به‌ویژه همسالانشان، چگونه آنها را می‌بینند و ناامیدانه تلاش می‌کنند خود را با آنها هماهنگ کنند. همسالان آنها اغلب در تصمیم‌گیری بسیار مهم‌تر از والدین می‌شوند.

یکی از کلیشه‌های رایج نوجوانی، نوجوان سرکش و بداخلاق است که دائماً با مادر و پدر اختلاف دارد. اگرچه ممکن است برای برخی از بچه‌ها اینطور باشد و این دوران فراز و نشیب‌های عاطفی بسیاری داشته باشد، این کلیشه مطمئناً نماینده اکثر نوجوانان نیست.

به عنوان والدین نوجوان باید بدانید هدف اولیه سال‌های نوجوانی رسیدن به استقلال است. برای انجام این کار، نوجوانان باید شروع به دور شدن از والدین خود کنند، مخصوصاً والدینی که به آنها نزدیکترند. همین امر باعث می‌شود والدین احساس کنند که نوجوان همیشه با آن‌ها مخالف است یا نمی‌خواهد مانند گذشته در کنار آنها باشند.

وقتی نوجوانان بالغ می‌شوند، شروع به تفکر انتزاعی و منطقی‌تر می‌کنند. آنها در حال تشکیل کد اخلاقی خود هستند. والدین نوجوانان ممکن است متوجه شوند بچه‌هایی که قبلاً برای خشنود کردن آنها مایل بودند خود را همراه کنند، ناگهان شروع به ابراز وجود و بیان نظرشان می‌کنند و علیه کنترل والدین عصیان می‌کنند.

ممکن است لازم باشد به دقت به میزان فضایی که به نوجوان خود برای فردی مستقل بودن اختصاص می‌دهید نگاه کنید و از خود سؤالاتی بپرسید: “آیا ما والدین کنترل کننده ای هستیم؟“، “آیا به صحبت‌های فرزندمان گوش می‌دهم؟” و “آیا  من متوجه هستم که نظرات و سلایق نوجوان با من متفاوت است؟“