اوتیسم سه سطح دارد، افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم سطح یک (نیازمند حمایت) علائم خفیف تری دارند و ممکن است نیاز به پشتیبانی کمتری داشته باشد.مبتلایان به اختلال طیف اوتیسم سطح 2 ( نیازمند حمایت قابل توجه) و3 (نیازمند حمایت بسیار زیاد) علائم متوسط تا شدید داشته و نیاز به پشتیبانی به مراتب بیشتری دارند.

سطح یک: اوتیسم به عنوان یک اختلال طیفی است، به این معنی که افراد مبتلا به آن می توانند علائم مختلفی را تجربه کنند که از حداقل تا شدیدترین آنها متغیر است. این اختلال خفیف در پایین ترین حد این محدوده قرار می گیرد. کسانی که آن را دارند علائم دارند، اما به اندازه کافی قابل توجه نیستند که نیاز به حمایت سطح بالا داشته باشند.

افرادی که به کمترین میزان حمایت برای عملکرد در زندگی روزمره نیاز دارند، تشخیص سطح 1 (اوتیسم خفیف) را دریافت می کنند.

به عنوان مثال، گاهی اوقات از این اصطلاح زمانی استفاده می شود که فردی به وضوح اوتیستیک است، اما زبان گفتاری و سایر مهارت های او به خوبی توسعه یافته است. در مواقع دیگر، گفته می‌شود که افرادی که توانایی‌های تحصیلی پیشرفته‌ای دارند اما با مهارت‌های اجتماعی، مسائل حسی یا سازمان‌دهی دست و پنجه نرم می‌کنند، به اوتیسم خفیف مبتلا هستند.

به اوتیسم خفیف، اوتیسم با عملکرد بالا نیز گفته می شود.

حمایت مورد نیاز برای یک فرد اوتیستیک سطح 1 ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• ایجاد خودکنترلی
• کنترل احساسات
• انعطاف پذیر بودن
• توسعه مهارت های ارتباطی رفت و برگشت
• درک ارتباط غیر کلامی
• کاهش اضطراب

اینکه افراد اوتیستیک خفیف چقدر به حمایت نیاز دارند به عوامل زیادی بستگی دارد و از فردی به فرد دیگر متفاوت است.

ASD  شدید اوتیسم سطح 3 نامیده می شود. علائم سطح 3 ناتوان کننده ترین هستند. آنها ممکن است شامل مشکلات گفتاری و زبانی، مسائل حسی، نقص های شناختی و رفتارهای تکراری باشند. علائم فیزیکی (صرع، مشکلات گوارشی) می تواند مشکلات رفتاری را بدتر کند.

افراد اوتیستیک شدید ممکن است از طریق رفتارهای خود (کوبیدن سر، گاز گرفتن، لگد زدن) به خود یا دیگران آسیب برسانند. آنها همچنین ممکن است با فرار (سرگردان شدن) خود را در معرض خطر قرار دهند.

اوتیسم شدید که به عنوان سطح 3 تشخیص داده می شود، علائم ناتوان کننده ای ایجاد می کند. فرد مبتلا به اوتیسم سطح 3 ممکن است غیرکلامی باشد و نتواند با افراد ارتباط برقرار کند. محرک های حسی ممکن است طاقت فرسا باشند. نقص های شناختی شایع هستند. رفتارهای تکراری ممکن است افراطی و غیرقابل کنترل باشد.

این علائم چالش های مهمی مانند آسیب زدن به خود، رفتارهای پرخاشگرانه و فرار را ایجاد می کند.

درمان شامل داروها و درمان های مکمل (فیزیوتراپی، گفتار درمانی) است. با صرف زمان و تلاش، فرد مبتلا به اوتیسم سطح 3 ممکن است بتواند ارتباط برقرار کند.

مراقبان باید مشکلات فیزیکی را که ممکن است مشکلات رفتاری را تشدید کنند بررسی کنند. همچنین فراهم کردن محیطی با سطوح پایین تحریک حسی مهم است.