مداخله در بحران یک ارزیابی پیشگیرانه و روان‌درمانی مختصر است که پس از یک بحران شخصی یا گروهی انجام می‌شود تا احتمال آسیب یا پریشانی طولانی مدت را به حداقل می‌رساند.

اصطلاح مداخله در بحران می‌تواند به چندین رویکرد درمانی مختلف اشاره داشته باشد که در موقعیت‌های بحرانی گوناگونی که افراد یا گروه‌هایی از مردم را تحت تأثیر قرار می‌دهند، اعمال می‌شود. با این حال، وجه مشترک در میان این مداخلات، مدت کوتاه آنها و تمرکز آنها بر بهبود ثبات یک فرد (یا گروهی از افراد) است که به جای درمان اختلالات روانی طولانی مدت، تحت واکنش حاد به یک عامل استرس‌زا قرار می‌گیرند. زیربنای اکثر مدل‌های مداخله در بحران چیزی است که به آن مدل سه‌گانه بحران گفته می‌شود. بر اساس این مدل، یک بحران دارای سه بخش یا جنبه است: 1) یک رویداد شتاب‌دهنده 2) پریشانی شدید از طرف شخص درگیر در رویداد و 3) شکست روش‌های معمول مقابله‌ای فرد، که باعث می‌شود فرد در سطح پایین‌تری نسبت به قبل از رویداد عمل کند و در مواجهه با عامل استرس‌زا مشکل داشته باشد. بر این اساس، می‌توان دریافت که یک بحران شامل یک بعد ذهنی (واکنش فرد به پریشانی و از دست دادن موقت توانایی مقابله) و همچنین یک بعد عینی (رویداد تسریع کننده) است.

این عنصر ذهنی است که کانون مداخله در بحران است. در مداخله در بحران روانشناسی، مشاور به دنبال کمک به فرد مضطرب است که درک خود از عامل استرس‌زا را تغییر دهد و توانایی خود را برای عملکرد دوباره به دست آورد. بنابراین مداخله در بحران یک کارکرد آموزشی و همچنین درمانی دارد. در بسیاری از موارد، فرد در بحران از یادگیری راهبردهای مقابله ای بهتر و همچنین برآورده شدن نیازهای فیزیکی و عاطفی فوری سود می برد.