اختلال اضطراب اجتماعی که گاهی به آن فوبیای اجتماعی هم گفته می‌شود، چیست؟ نوعی اختلال اضطرابی است که باعث ترس شدید در محیط‌های اجتماعی می‌شود.
افراد مبتلا به این اختلال در صحبت با افراد، ملاقات با افراد جدید و شرکت در اجتماعات مشکل دارند. آنها می‌ترسند که توسط دیگران قضاوت شوند. این افراد ممکن است درک کنند ترس‌هایشان غیرمنطقی است، اما در غلبه بر آن ناتوان هستند. همه کسانی که حتی برای یک بار اضطراب اجتماعی را تجربه کرده باشند توضیحات قبل را با همه وجود لمس می‌کنند. یک احساس بسیار ناخوشایند که همه ابعاد زندگی را تحت الشعاع قرار می‌دهد و مانعی بزرگ بر سر راه پیشرفت فرد است. اما خبر خوب ماروم این است که اختلال اضطراب اجتماعی قابل درمان است پس ناامید نباشید.
فهرست:
آثار منفی اختلال اضطراب اجتماعی چیست؟
اضطراب اجتماعی با کمرویی متفاوت است. کمرویی معمولا کوتاه مدت است و زندگی فرد را مختل نمی‌کند. اضطراب اجتماعی پایدار و ناتوان‌کننده است. می‌تواند در موارد زیر تأثیر منفی بگذارد:
- کار و پیشرفت کاری
- حضور در مدرسه
- ایجاد روابط نزدیک با افراد خارج از خانواده خود
علائم فیزیکی اختلال فوبیای اجتماعی چیست؟
علائم اختلال اضطراب اجتماعی در ابعاد فیزیکی و روانشناختی بروز می‌کند. ابتدا به علائم فیزیکی می‌پردازیم. تعامل اجتماعی ممکن است علائم فیزیکی زیر را ایجاد کند:
- خجالت‌زدگی
- حالت تهوع
- تعریق بیش از حد
- لرزیدن یا لرزش
- مشکل در صحبت کردن
- سرگیجه یا سبکی سر
- ضربان قلب تند
علائم روانشناختی اضطراب اجتماعی
علائم روانشناختی ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- نگرانی شدید در مورد موقعیت‌های اجتماعی
- روزها یا هفته‌ها نگرانی قبل از یک رویداد پیشرو
- اجتناب از موقعیت‌های اجتماعی یا تلاش برای بودن در پس زمینه در صورتی که مجبور به شرکت در آن موقعیت اجتماعی شوند (فرد سعی می‌کند زیاد در چشم نباشد).
- نگرانی در مورد شرمساری خود در یک موقعیت اجتماعی
- نگران اینکه دیگران متوجه استرس یا عصبی بودنش شوند
- نیاز به الکل برای مواجهه با یک موقعیت اجتماعی
- از دست دادن مدرسه یا کار به دلیل اضطراب
طبیعی است که گاهی اوقات احساس اضطراب کنید. با این حال، هنگامی که شما فوبیای اجتماعی دارید، دائماً از قضاوت شدن توسط دیگران یا تحقیر شدن در مقابل آنها ترس دارید. شما ممکن است از همه موقعیت‌های اجتماعی اجتناب کنید. از جمله:
- سوال پرسیدن
- مصاحبه‌های شغلی
- خرید کردن
- استفاده از سرویس‌های بهداشتی عمومی
- حتی صحبت با تلفن
- غذا خوردن در مکان‌های عمومی
علائم اضطراب اجتماعی ممکن است در همه موقعیت‌ها رخ ندهد. شما می‌توانید اضطراب محدود یا انتخابی داشته باشید. برای مثال علائم ممکن است تنها زمانی رخ دهد که شما در مقابل مردم غذا می‌خورید یا با غریبه‌ها صحبت می‌کنید. اگر حالت شدید داشته باشید، علائم می‌تواند در همه محیط‌های اجتماعی رخ دهد.
چه چیزی باعث اختلال فوبیای اجتماعی می‌شود؟
علت دقیق فوبیای اجتماعی ناشناخته است. با این حال، تحقیقات کنونی از این ایده حمایت می‌کند که از ترکیبی از عوامل محیطی و ژنتیکی ایجاد می‌شود. تجربیات منفی نیز ممکن است به این اختلال کمک کند، از جمله:
- زورگویی
- درگیری خانوادگی
- سوء استفاده جنسی
ناهنجاری‌های فیزیکی مانند عدم تعادل سروتونین ممکن است به این وضعیت کمک کند. سروتونین یک ماده شیمیایی در مغز است که به تنظیم خلق‌و‌خو کمک می‌کند. آمیگدال بیش‌فعال (ساختاری در مغز که ترس، احساسات یا افکار اضطرابی را کنترل می‌کند) نیز می‌تواند یکی از دلایل این اختلال باشد.
اختلالات اضطرابی می‌تواند در خانواده‌ها ایجاد شود. با این حال، محققان مطمئن نیستند که آیا آنها واقعاً با عوامل ژنتیکی مرتبط هستند یا خیر. برای مثال، ممکن است کودکی با یادگیری رفتار یکی از والدین خود که دارای اختلال اضطرابی است دچار اختلال اضطراب اجتماعی شود. کودکان همچنین می‌توانند در نتیجه بزرگ شدن در محیط‌های کنترل‌کننده یا محافظت بیش از حد دچار انواع اختلالات اضطرابی از جمله اختلال اضطراب اجتماعی شوند.
تشخیص اختلال اضطراب اجتماعی
هیچ آزمایش پزشکی برای بررسی اختلال اضطراب اجتماعی وجود ندارد. درمانگر، فوبیای اجتماعی را از توضیحات شما، بررسی الگوهای رفتاری خاص و مصاحبه بالینی تشخیص می‌دهد. درمانگر همچنین از شما می‌خواهد در مورد موقعیت‌هایی که باعث علائم شما می‌شوند صحبت کنید. معیارهای اختلال اضطراب اجتماعی عبارتند از:
- ترس دائمی از یک یا چند موقعیت اجتماعی که در آن ممکن است فرد مورد بررسی دقیق دیگران قرار گیرد.
- ترس از اینکه در موقعیت اجتماعی خجالت زده و تحقیر شود.
- احساس اضطراب یا وحشتِ همیشگی قبل از تعامل اجتماعی
- اجتناب از موقعیت‌های اجتماعی و یا تحمل موقعیت با اضطراب و ترس شدید
- ترس یا اضطراب با تهدید واقعی که موقعیت ایجاد می‌کند، بی‌تناسب است.
- اضطراب بیش از 6 ماه ادامه می‌یابد.
- اضطرابی که زندگی روزمره و عملکرد فرد را مختل می‌کند.
- اضطراب با بیماری دیگر جسمی یا روانی، مصرف مواد و یا دارو توجیه نمی‌شود.
اختلال فوبیای اجتماعی در کودکان و نوجوانان چگونه است؟
اضطراب اجتماعی می‌تواند بر کودکان و نوجوانان تأثیر بگذارد. در نوجوانان تا حدی نگرانی در مورد طرد شدن طبیعی است. اما اگر این نگرانی عملکرد فرد را مختل کند نیاز به کمک حرفه‌ای دارد. اضطراب اجتماعی معمولاً در حدود 13 سالگی ایجاد می‌شود و با سایر اختلالات مانند افسردگی و ADHD نیز رخ می‌دهد. این اختلال در زنان بیشتر از مردان است. نوجوانانی که تحت یک تجربه آسیب‌زا قرار گرفته‌اند نیز بیشتر در معرض ابتلا هستند. علائم در نوجوانان مشابه بزرگسالان است.
شیوه درمان اختلال اضطراب اجتماعی
انواع مختلفی از درمان برای اختلال اضطراب اجتماعی در دسترس است. نتایج درمان از فردی به فرد دیگر متفاوت است. برخی از افراد فقط به یک نوع درمان نیاز دارند. با این حال دیگران ممکن است به بیش از یک درمان نیاز داشته باشند. گاهی اوقات ممکن است دارو برای درمان پیشنهاد شود.
گزینه‌های درمانی برای اختلال فوبیای اجتماعی عبارتند از:
- درمان شناختی رفتاری: این درمان به شما کمک می‌کند تا یاد بگیرید چگونه اضطراب را از طریق آرامش و تنفس کنترل کنید و چگونه افکار منفی را با افکار مثبت جایگزین کنید.
- درمان از طریق مواجهه: این نوع درمان به شما کمک می‌کند به جای اجتناب از موقعیت‌های اجتماعی اضطراب‌آور، به تدریج با آنها روبه‌رو شوید.
- گروه درمانی: این درمان به شما کمک می‌کندتا مهارت‌ها و تکنیک‌های اجتماعی برای تعامل با افراد در محیط‌های اجتماعی را بیاموزید. شرکت در گروه درمانی با دیگرانی که ترس‌های مشابهی دارند ممکن است باعث شود کمتر احساس تنهایی کنید. این به شما فرصتی می‌دهد تا مهارت‌های جدید خود را از طریق نقش‌آفرینی تمرین کنید.
درمان‌های خانگی عبارتند از:
اجتناب از مصرف کافئین؛ غذاهایی مانند قهوه، شکلات و نوشابه محرک هستند و ممکن است باعث افزایش اضطراب شوند.
خواب کافی؛ داشتن حداقل هشت ساعت خواب در شب توصیه می‌شود. کمبود خواب می‌تواند اضطراب را افزایش دهد و علائم فوبیای اجتماعی را بدتر کند.
اگر وضعیت شما با درمان روانشناختی و تغییر سبک زندگی بهبود نیابد، ممکن است پزشک شما داروهایی را برای درمان اضطراب و افسردگی تجویز کند. این داروها به تنهایی اختلال اضطراب اجتماعی را درمان نمی‌کنند و مکمل درمان روانشناختی هستند. با این حال داروها می‌توانند علائم شما را بهبود بخشند و به عملکرد شما در زندگی روزمره کمک کنند. ممکن است سه ماه طول بکشد تا داروها اثر خود را نشان دهند.
اختلال‌های روانی با هر شدتی که در روان ما وجود داشته باشند می‌توانند یکی از بزرگ‌ترین مانع‌های بر سر راهمان شوند. شاید به وضوحِ یک بیماری جسمی قابل مشاهده توسط دیگران نباشند، اما هیچ‌کس بهتر از خود بیمار نمی‌داند که چقدر نیاز به درمان دارند. ماروم با هدف آگاهی بخشی قدم بر‌می‌دارد تا شما را در بهبود کیفیت زندگی با کسب سلامت روان نسبی یاری دهد. در مقالات آینده راهکارهایی برای مواجهه با اضطراب اجتماعی در اختیار شما قرار خواهیم داد.
No comment