این مطالعه مجموعه‌ای از نورون‌ها را مشخص می‌کند که به موش‌ها می‌گویند هنگام مبارزه با عفونت‌های باکتریایی کمتر غذا بخورند، بنوشند و حرکت کنند.
در زمان بیماری که تمایل دارید کمتر بخورید، بنوشید و حرکت کنید، باید بدانید که تنها نیستید. بیشتر حیوانات در هنگام مبارزه با عفونت همین سه رفتار را کاهش می‌دهند.
اکنون، یک مطالعه جدید، خوشه‌ای از نورون‌ها را مشخص می‌کند که این پاسخ‌ها را کنترل می‌کنند که به آنها رفتارهای بیماری گفته می‌شود. با تحریک پاسخ‌های ایمنی در موش‌ها، محققان نشان دادند که یک جمعیت خاص از سلول‌ها در ساقه مغز به‌طور قوی سه رفتار بیماری را القا می‌کنند. این یافته‌ها که در Nature منتشر شده است، مستقیماً التهاب را به مسیرهای عصبی تنظیم‌کننده رفتار مرتبط می‌کند و بینشی در مورد نحوه تعامل سیستم ایمنی با مغز ارائه می‌دهد.
جفری ام. فریدمن، استاد در دانشگاه راکفلر می‌گوید: «ما هنوز در روزهای اولیه تلاش برای درک نقش مغز در عفونت هستیم. اما با این نتایج، ما اکنون فرصتی بی‌نظیر داریم که بپرسیم: وقتی بیمار هستید مغز شما چگونه به نظر می‌رسد؟».
رفتارهای بیماری نقش مهمی در بهبودی حیوان از عفونت دارد. در مطالعات قبلی این نظریه اینگونه تأیید شد که حیواناتی که هنگام بیماری مجبور به غذا خوردن می‌شدند، افزایش قابل توجهی مرگ و میر را نشان دادند. این تغییرات رفتاری در طول عفونت برای بقا بسیار مهم است. اما هرگز مشخص نشده است که مغز چگونه این میل تقریباً جهانی را برای امتناع از وعده‌های غذایی و فعالیت کم را با شروع عفونت هماهنگ می‌کند. بنابراین فریدمن و ایلانگز تصمیم گرفتند تا مناطق مغزی فرای رفتارهای بیماری را در موش‌ها ترسیم کنند.
این تیم با قرار دادن موش‌ها در معرض LPS، قطعه‌ای از دیواره سلولی باکتریایی که سیستم ایمنی را فعال می‌کند و به شدت باعث ایجاد رفتار بیماری می‌شود، شروع کردند. مدت کوتاهی پس از تزریق LPS، جمعیتی از نورون‌های ADCYAP1 در ناحیه‌ای از ساقه مغز افزایش یافت. محققان برای تایید یافتن سلول‌های مغزی مناسب، آن نورون‌ها را در موش‌های سالم فعال کردند و دریافتند که حیوانات کمتر می‌خوردند، می‌نوشیدند و حرکت می‌کنند. در مقابل، زمانی که نورون‌های ADCYAP1 غیرفعال شدند، تأثیر LPS بر این رفتارها به طور قابل‌توجهی کاهش یافت.
فریدمن می‌گوید: «ما نمی‌دانستیم که نورون‌های یکسان یا متفاوت هر یک از این رفتارها را تنظیم می‌کنند یا خیر، تعجب آور است که یک جمعیت عصبی واحد هر یک از این پاسخ‌های بیماری را تنظیم می‌کند.» با این حال، نویسندگان از اینکه این ناحیه ساقه مغز در رفتارهای بیماری نقش دارد، اصلاً تعجب نکردند زیرا می‌دانستند که این ناحیه یعنی کمپلکس واگ پشتی یکی از معدود تقاطع‌های فیزیولوژیکی با ارزش سیستم عصبی مرکزی است، جایی که فقدان سد خونی مغزی باعث می‌شود فاکتورهای گردش خون در خون اطلاعات را مستقیماً به مغز منتقل کنند. فریدمن می‌گوید: «این منطقه به‌عنوان نوعی مرکز هشدار برای مغز است که اطلاعات مربوط به مواد بد یا مضر را منتقل می‌کند و اغلب باعث کاهش مصرف غذا می‌شود».
در ماه‌های آینده، تیم فریدمن در راکفلر قصد دارد این یافته‌ها را در هدف کلی خود برای درک سیگنال‌های فیزیولوژیکی و مدارهای عصبی که رفتار تغذیه را تنظیم می‌کنند، بگنجانند. آنها به طور خاص علاقه‌مند به درک این موضوع هستند که چرا حتی موش‌هایی که مهندسی شده‌اند با حرص و ولع غذا بخورند، با این وجود وقتی در معرض عفونت‌های باکتریایی قرار می‌گیرند، از خوردن دست می‌کشند. در همین حال، قصد بر این است تا بررسی شود که سایر مناطق مغز چه نقشی در پاسخ به عفونت‌ها ایفا می‌کنند. این پژوهش‌ها دانش ما را در مورد نقش مغز در طول این فرآیند حیاتی، گسترش می‌دهد. محققین می‌گویند ما به یک ناحیه از مغز نگاه کردیم، اما بسیاری از مناطق دیگر با پاسخ ایمنی فعال می‌شوند. این پژوهش دری را برای پرسیدن اینکه مغز به طور کلی در طول عفونت چه کار می‌کند باز کرده است.
معرفی نویسنده: پریسا ایازی
من کارشناسی روانشناسی بالینی و کارشناسی ارشد رو روانشناسی عمومی خوندم. علاقمند به حوزه مدیریت استرس و مراقبه هستم.
حدود ۱۵ سال سابقه کار در زمینه آموزش و کاربرد انواع تکنیکهای ریلکسیشن،مدیتیشن و مایندفولنس دارم.
در حال حاضر به عنوان درمانگر در زمینه‌‌های درمان انواع اختلالات اضطرابی، مشاوره نوجوان و بهبود روابط والدین و فرزند، مشاوره پیش از ازدواج فعال هستم.
No comment