جوی هیرش، نویسنده همکار، می‌گوید: «مغز ما تشنه اطلاعات درباره افراد دیگر است و ما باید بدانیم که چگونه این مکانیسم‌های اجتماعی در زمینه یک دنیای واقعی و تعاملی هم در افراد بدون اختلال اتیسم و هم در افراد مبتلا به ASD عمل می‌کنند.»

تیم ییل، به رهبری هیرش و جیمز مک‌پارتلند، پروفسور هریس در مرکز مطالعات کودک ییل، فعالیت مغز را در طی تعاملات اجتماعی کوتاه بین جفت‌های بزرگسال که هر یک شامل یک شرکت‌کننده معمولی و یک فرد مبتلا به ASD بود با استفاده از طیف‌سنجی عملکردی نزدیک به مادون قرمز (یک روش تصویربرداری عصبی نوری غیر تهاجمی) تجزیه و تحلیل کردند. روی سر هر دو شرکت‌کننده کلاه‌هایی با حسگرهای زیادی تعبیه شد که نور را به مغز ساطع می‌کرد و همچنین تغییرات سیگنال‌های نوری را با اطلاعات مربوط به فعالیت مغز در حین نگاه چهره و تماس چشم به چشم ثبت کردند.

محققان دریافتند که در طول تماس چشمی، شرکت‌کنندگان مبتلا به ASD به طور قابل توجهی فعالیت خود را در ناحیه‌ای از مغز به نام قشر جداری پشتی در مقایسه با افراد بدون ASD کاهش دادند. علاوه بر این، هر چه علائم اجتماعی کلی ASD که توسط امتیازات ADOS  ( برنامه مشاهده تشخیصی اوتیسم، ویرایش دوم) اندازه‌گیری می‌شود، شدیدتر بود، فعالیت کمتری در این ناحیه مغز مشاهده شد. فعالیت عصبی در این نواحی بین شرکت‌کنندگان معمولی در طول تماس واقعی چشم به چشم، اما نه در حین نگاه کردن به چهره ویدیویی، مشاهده شد. این افزایش در جفت عصبی در ASD مشاهده نشد که با مشکلات در تعاملات اجتماعی سازگار است. هیرش گفت: «ما در حال حاضر نه تنها درک بهتری از نوروبیولوژی اوتیسم و ​​تفاوت‌های اجتماعی داریم، بلکه از مکانیسم‌های عصبی اساسی که ارتباطات اجتماعی معمولی را ایجاد می‌کنند نیز آگاه شده‌ایم».