سوگ در کودکان در سنین مختلف متفاوت است؛ به همین‌ترتیب واکنش‌های کودکان را از سنین نوزادی تا دوازده سالگی به صورت جداگانه برایتان عنوان می‌کنیم:

• نوزادی تا دو سالگی: 

نوزادان ممکن است به دنبال شخص فوت‌شده بگردند و در نتیجه دچار اضطراب جدایی شوند. واکنش‌های رایج عبارتند از: 

1. تحریک‌پذیری و اعتراض
2. گریه مداوم
3. تغییر در عادات خواب و غذا خوردن
4. کاهش فعالیت و کاهش وزن

• دو تا چهار سالگی:

از آن‌جایی که کودکان پیش‌دبستانی تمایل به حضور دارند، واکنش‌های سوگ آن‌ها می‌تواند کوتاه اما بسیار شدید باشد. در این مرحله رشد، کودکان اعتماد کردن و شکل دادن دلبستگی‌های جدید را یاد می‌گیرند. هنگامی که یک بزرگسال مهم و موثر را از دست می‌دهد، آن‌ها به شدت نگران جدایی و تغییر الگوهای مراقبت می‌شوند. آن‌ها معمولاً در مورد جدایی‌ها و طرد شدن‌ها احساس اضطراب شدیدی دارند؛ زیرا هنوز توانایی استفاده از تخیل خود را برای به دست آوردن کنترل بر آنچه در حال رخ دادن است ندارند. آن‌ها همچنین به واکنش‌های احساسی بزرگسالان در زندگی خود پاسخ می‌دهند. اگر احساس کنند که والدینشان نگران یا غمگین هستند، ممکن است گریه کنند یا عصبانی شوند. 

پاسخ‌های معمول سوگ کودک پیش‌دبستانی شامل گیجی، خواب‌های ترسناک و بی‌قراری شبانه، و رفتارهای پس‌رونده مانند چسبیدن به دیگری‌های مهم، خیس کردن رختخواب، مکیدن شست، گریه‌های تسلی‌ناپذیر، کج‌خلقی و کناره‌گیری از دیگران است.آن‌ها ممکن است به شدت به دنبال متوفی باشند، علی‌رغم اطمینان از اینکه آن شخص برنمی‌گردد یا در اطراف غریبه‌ها مضطرب نخواهد بود.

• چهار تا هفت سالگی: 

مانند کودکان پیش‌دبستانی، این گروه سنی ممکن است مکرراً متوفی را جستجو کند یا بپرسد که او کجاست. پرسش‌های مدام در مورد روند مرگ نیز رایج است: «وقتی می‌میریم چه اتفاقی می‌افتد؟»، «مرده‌ها چگونه غذا می‌خورند؟». آن‌ها اغلب احساسات اندوه خود را از طریق بازی به جای کلمات بیان می‌کنند. مضامین از دست دادن خانواده و مرگ ممکن است هنگام بازی با عروسک‌ها یا فیگورهای اکشن ظاهر شوند. آن‌ها ممکن است خود مرگ یا مراسم تشییع جنازه را بازی کنند.

گاهی اوقات کودکان در این سن، تحت تأثیر مرگ قرار نمی‌گیرند و طوری رفتار می‌کنند که گویی هیچ اتفاقی نیفتاده است، اما این بدان معنا نیست که آن‌ها غافل هستند یا مرگ را پذیرفته‌اند. این مسئله به معنای ناتوانی آن‌ها برای تصدیق واقعیت بوده و برایشان بسیار دردناک است. 

آن‌ها ممکن است واکنش غم و اندوه خود را بر اساس بزرگسالانی که در زندگی خود احساس عدم اطمینان از نحوه بیان احساسات خود دارند، الگوبرداری کنند.سایر واکنش‌های معمولی عبارتند از خشم، غمگینی، سردرگمی و مشکل در خوردن و خوابیدن. مانند کودکان پیش دبستانی، این گروه سنی ممکن است به عنوان راهی برای دریافت مراقبت و توجه بیشتر در این دوران سخت پسرفت کند. 

کودکانی که در این سن از دست دادن را تجربه کرده‌اند، از این می‌ترسند که سایر عزیزان نیز آن‌ها را ترک کنند. گاهی‌اوقات به افرادی که به نوعی شبیه متوفی هستند دلبستگی ایجاد می‌کنند.

• هفت تا ده سالگی: 

کودکان در سال‌های میانی اغلب نگران این هستند که چگونه دیگران با تمرکز کمتر بر خود و بیشتر بر روی دیگران به مرگ واکنش نشان می‌دهند. آن‌ها ممکن است ترس داشته باشند که سایر عزیزان نیز بمیرند، نگران سلامتی خود باشند و یا از آسیب بدنی و مرگ بترسند. برخی از کودکان در این گروه سنی ممکن است خشم و غم خود را نشان دهند یا نتوانند در مدرسه تمرکز کنند. برخی دیگر نیز ممکن است نگرش شوخی یا بی‌تفاوتی در مورد مرگ داشته باشند، یا ممکن است کنار بکشند و احساسات خود را پنهان کنند. 

سایر پاسخ‌های معمولی شامل شوک، انکار، افسردگی، تغییر در الگوهای غذا خوردن و خواب و بازگشت به مرحله رشد اولیه است. این گروه سنی تمایل دارد نسبت به کودکان کوچکتر از راهبردهای مقابله‌ای بیشتری استفاده کند و تصور کند که چگونه از مرگ به عنوان راهی برای به دست آوردن کنترل بر موقعیت جلوگیری می‌کند.برخی از کودکان، به ویژه آن‌هایی که در بیان کلامی احساسات مشکل دارند، ممکن است از طریق بازی‌های جنگی یا فعالیت‌های دیگر آن را در قالب بازی بیان کنند. 

کودکان در این گروه سنی ممکن است نقش یا آداب و رسوم متوفی را برعهده بگیرند یا کارهای خانه و نقش‌هایی را که قبلاً توسط متوفی انجام شده است، مانند مراقبت از خواهر و برادر خود انجام دهند.

• ده تا دوازده سالگی: 

کودکان در سنین پیش از نوجوانی معمولا تمایل دارند که احساسات و عواطف خود را بپوشانند تا با گروه همسالان خود «متفاوت» به نظر نرسند. آن‌ها از این می‌ترسند که ابراز احساسات غم‌انگیز به عنوان نشانه‌ای از ضعف در نظر گرفته شود (به ویژه برای پسران). به همین دلیل، آن‌ها را به صورت فردی بی‌تفاوت خواهیم دید. آن‌ها غم و اندوه خود را به صورت طغیان خشم، تحریک‌پذیری و رفتار قلدرانه ابراز می‌کنند. 

علائم فیزیکی، بدخلقی، تغییر در الگوهای خواب و غذا خوردن، بی تفاوتی نسبت به تکالیف مدرسه یا گوشه‌گیری از همسالان خود را نشان دهند. آن‌ها ممکن است در مورد مسائل عملی پس از مرگ نگران باشند، مانند اینکه چگونه خانواده بدون متوفی زنده می‌ماند یا اینکه چگونه از آن‌ها مراقبت می‌شود. معمولا در مورد اعتقادات مذهبی و فرهنگی درباره مرگ نیز سؤالاتی دارند.