کمبود خواب با افزایش خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی عروقی، افسردگی، دیابت، فشار خون بالا و اختلال عملکرد جنسی مرتبط است. یک مطالعه جدید نشان می‌دهد که کمبود خواب بر تعاملات اجتماعی نیز تأثیر می‌گذارد و باعث می‌شود افراد تمایل کمتری برای کمک به دیگران داشته باشند و وجدان اجتماعی اولیه ما را مختل می‌کند. اسکن‌های ام‌آر‌آی افراد کم‌خواب فعال شدن کمتر بخش‌های همدلی مغز را نشان می‌دهد.
این مطالعه که توسط دانشمندان تحقیقات دانشگاه برکلی، اتی بن سایمون و متیو واکر، استاد روانشناسی دانشگاه کالیفرنیا برکلی رهبری می‌شود، شواهد فزاینده‌ای اضافه می‌کند که نشان می‌دهد خواب ناکافی نه تنها به سلامت جسمی افراد آسیب می‌زند، بلکه به سلامت روانی افراد نیز آسیب می‌رساند و پیوندهای بین افراد و حتی احساسات نوع دوستانه یک ملت را به خطر می‌اندازد.
واکر (مدیر مرکز علوم خواب انسان و از اعضای موسسه علوم اعصاب هلن ویلز در دانشگاه برکلی) می‌گوید: “در 20 سال گذشته، ما یک ارتباط بسیار نزدیک بین سلامت خواب و سلامت روان کشف کرده‌ایم. این کار جدید نشان می‌دهد که کمبود خواب نه تنها به سلامت افراد آسیب می‌رساند، بلکه تعاملات اجتماعی بین افراد را کاهش می‌دهد و علاوه بر این، ساختار خود جامعه انسانی را نیز تخریب می‌کند. نحوه عملکرد ما به عنوان یک گونه اجتماعی به نظر می رسد عمیقاً به میزان خواب ما بستگی دارد.”
بن سایمون (از اعضای موسسه علوم اعصاب هلن ویلز در دانشگاه برکلی ) گفت: “ما شروع به دیدن مطالعات بیشتر و بیشتری کرده‌ایم، از جمله این مطالعه، که در آن اثرات کم خوابی فقط به فرد محدود نمی‌شود، بلکه به اطرافیان ما نیز منتشر می‌شود.” “اگر به اندازه کافی نخوابید، نه تنها به سلامت خود شما آسیب می‌رساند، بلکه به رفاه کل حلقه اجتماعی، از جمله غریبه‌ها آسیب می‌رساند.”
این تحقیق سه مطالعه جداگانه را توصیف می‌کند که تأثیر کم خوابی را بر تمایل افراد برای کمک به دیگران ارزیابی می‌کند.
اولین مطالعه پژوهش:
در اولین مطالعه، دانشمندان 24 داوطلب سالم را در دستگاه تصویربرداری مغناطیسی کاربردی (fMRI) قرار دادند تا پس از هشت ساعت خواب و بعد از یک شب بی خوابی، مغز آنها را اسکن کنند. آنها دریافتند که مناطقی از مغز که شبکه تئوری ذهن را تشکیل می‌دهند، که وقتی افراد با دیگران همدلی می‌کنند یا سعی می‌کنند خواسته‌ها و نیازهای دیگران را درک کنند، درگیر می‌شود، پس از یک شب بی‌خوابی کمتر فعال است. وقتی به افراد دیگر فکر می‌کنیم، این شبکه درگیر می‌شود و به ما امکان می‌دهد نیازهای دیگران را درک کنیم: آنها به چه چیزی فکر می‌کنند؟ آیا آنها درد دارند؟ آیا آنها به کمک نیاز دارند؟ زمانی که افراد دچار کمبود خواب بودند، این شبکه به طور قابل توجهی دچار اختلال شد. گویی این بخش‌های مغز زمانی که ما سعی می‌کنیم با افراد دیگر پس از نخوابیدن کافی ارتباط برقرار کنیم، پاسخ نمی‌دهند.
مطالعه دوم پژوهش:
در مطالعه دوم، آنها بیش از 100 نفر را به صورت آنلاین طی سه یا چهار شب ردیابی کردند. در طول این مدت، محققان کیفیت خواب آنها را اندازه‌گیری کردند ( مدت زمانی که می‌خوابیدند و اینکه چند بار بیدار می‌شدند) و سپس تمایل آنها برای کمک به دیگران، مانند باز نگه داشتن در آسانسور برای دیگران یا کمک به فرد مجروحی در خیابان را ارزیابی کردند.
بن سایمون گفت: «در اینجا، ما متوجه شدیم که کاهش کیفیت خواب افراد از یک شب به شب دیگر، کاهش قابل توجهی در تمایل به کمک به افراد دیگر را پیش‌بینی می‌کند.
مطالعه سوم پژوهش:
بخش سوم این مطالعه شامل استخراج یک پایگاه داده از 3 میلیون کمک خیریه در ایالات متحده بین سال‌های 2001 تا 2016 بود. آیا تعداد کمک‌ها پس از انتقال به ساعت تابستانی و از دست دادن احتمالی یک ساعت خواب تغییر کرد؟ آنها کاهش 10 درصدی در کمک‌های مالی دریافت کردند. در مناطقی از کشور که ساعت خود را تغییر نداده‌اند، همین عارضه در هدیه دادن دلسوزانه دیده نشد. «حتی یک «دوز» بسیار ناچیز از محرومیت از خواب که در اینجا، فقط از دست دادن یک ساعت فرصت خواب است، تأثیر بسیار قابل توجهی داشت و ضربه‌ای آشکار به مهربانی ذاتی انسانی و انگیزه ما برای کمک به سایر افراد نیازمند وارد می‌شود.
مطالعه قبلی درباره محرومیت از خواب
مطالعه قبلی توسط واکر و بن سایمون نشان داد که محرومیت از خواب افراد را مجبور به کناره‌گیری اجتماعی و منزوی شدن اجتماعی می‌کند. واکر گفت، بدتر از آن، زمانی که آن افراد کم خواب با افراد دیگر تعامل داشتند، تنهایی خود را به آن افراد دیگر منتقل می‌کردند، تقریباً مانند یک ویروس. کمبود خواب باعث می‌شود افراد همدلی کمتر، سخاوتمندی کمتر نشان دهند و از نظر اجتماعی گوشه‌گیرتر شوند.
واکر، همچنین نویسنده کتاب پرفروش بین‌المللی، چرا می‌خوابیم، است و می‌گوید. خواب ممکن است یک عنصر فوق‌العاده باشد که کمک به انسان‌ها را ممکن می‌کند.
او افزود: «زمان آن فرا رسیده است که به عنوان یک جامعه این ایده را که خواب غیرضروری یا اتلاف وقت است، کنار بگذاریم و بدون احساس خجالت شروع کنیم به خوابی که نیاز داریم.» این بهترین نوع مهربانی است که می‌توانیم به خودمان و همچنین اطرافیانمان ارائه کنیم.»
معرفی نویسنده: مبینا مقدم
کارشناسی روانشناسی رو از دانشگاه علوم توانبخشی و سلامت اجتماعی گرفتم. در حال حاضر در مقطع کارشناسی ارشد روانشناسی سلامت از دانشکده علوم رفتاری و سلامت روان دانشگاه ایران مشغول به تحصیلم.
تولید محتوای علمی روانشناسی همیشه بخش جدانشدنی و مورد علاقه من بوده که این روزها برای تحقق بخشیدن بهش، قلم می‌زنم و می نویسم.
No comment