هدر هنسن، نویسنده اصلی این مطالعه و دانشجوی دکترای روان‌شناسی در ایالت اوهایو، می‌گوید: «داستان اتفاقی که در مغز میسوفونی می‌افتد، ناقص است اگر ما فقط روی اتفاقی که با شنیدن صدای جویدن و صداهای مرتبط با آن‌ها روی می‌دهد، تمرکز کنیم. ما نمی‌توانیم بگوییم که میسوفونیا فقط به دلیل ارتباطات فوق حساس مغز با قشر حرکتی دهانی- صورت ایجاد می‌شود».

این مطالعه اخیراً به صورت آنلاین در مجله Frontiers in Neuroscience منتشر شده است.

این مطالعه شامل 19 بزرگسالی بود که در حین انجام کارهای مختلف، از مغزشان اسکن fMRI گرفتند. هر سه گروه پرسشنامه‌ای را تکمیل کردند که سطح میسوفونیا آنها را اندازه‌گیری می‌کرد. بر اساس این نتایج، سطوح میسوفونیا در شرکت کنندگان از هیچ تا خفیف متغیر بود.

مراحل:

• یک کار شامل این بود که شرکت کنندگان از نظر فیزیکی هجاهای مختلف را صدا می کردند. نتایج fMRI نشان داد که کدام نواحی در مغز با تولید گفتار فعال می‌شوند، که به طور قابل‌توجهی با حرکات دهانی همپوشانی دارد و بنابراین با صداهایی مانند جویدن مرتبط است.
• شرکت کنندگان همچنین در بخش جداگانه ای از آزمایش انگشتان خود را به طور مکرر روی پاهای خود می زدند تا حرکت دیگری مرتبط با میسوفونیا انجام دهند.
• علاوه بر این، شرکت کنندگان در زمانی که هیچ کاری انجام نمی دادند در MRI اسکن شدند.

نتایج نشان داد که وقتی در حالت استراحت بودند، شرکت‌کنندگانی که امتیاز بالاتری برای میسوفونیا کسب کردند، ارتباط قوی‌تری بین قشر شنوایی و ناحیه کنترل حرکتی نشان دادند، درست همانطور که مطالعه قبلی نشان داده بود.

اما زمانی که شرکت‌کنندگان واقعاً از دهان خود برای تولید صداها استفاده می‌کردند، ناحیه‌ای از مغز فعال بود که این ناحیه هیچ ارتباط قوی‌تری در آن‌هایی که میسوفونی بالا داشتند در مقایسه با آن‌هایی که میسوفونی پایین داشتند، نشان نمی‌داد.

هانسن گفت: بنابراین آنچه تحقیقات قبلی به عنوان ناحیه دهان و صورت – ناحیه درگیر در حرکات دهان و صورت – شناسایی کرده بود، ممکن است در واقع ناحیه دهانی صورت نباشد.