در مورد پدیده خودکشی از دیدگاه روانشناسی، نظریه ‌های روانشناسی خودکشی از ابعاد مختلف به بررسی خودکشی پرداخته‌اند. در ادامه به نظریه‌های مطرح در این زمینه اشاره خواهیم کرد.

• نظریه‌های بیولوژیکی

خودکشی ممکن است ناشی از تعامل بین استعدادهای ژنتیکی و عوامل استرس‌زا در زندگی باشد که ترکیبی از آنها خطر خودکشی را افزایش می‌دهد.

• نظریه جامعه شناسی

دورکیم (1987)؛ خودکشی یا نتیجه مقررات اجتماعی بالا یا پایین افراد، یا یکپارچگی اخلاقی بالا یا پایین است و منجر به چهار نوع انگیزه اصلی و چهار نوع خودکشی می شود:

1) خودخواهانه-تنظیم اجتماعی پایین (خودکشی خودخواهانه)

2) نوع دوستی – مقررات اجتماعی بالا (خودکشی به نفع جامعه یا خودکشی نوع دوستانه)

3) آنومیک – مقررات اخلاقی پایین (عدم مشارکت اجتماعی یا خودکشی آنومیک)

4) جبرگرا – مقررات اخلاقی بالا (ستم اجتماعی یا خودکشی سرنوشت ساز).

انواع خودکشی از نظر روانشناسان شامل این چهار مورد به علاوه خودکشی آسان در بیماری‌های صعب العلاج و خودکشی حاصل از برخی آیین‌ها نیز می‌شود.

• نظریه ناامیدی

بک و همکاران (1985، 1990)؛ خودکشی نتیجه احساس ناامیدی شدید است، که هر کاری انجام دهد، زندگی او بهبود نخواهد یافت. این احساس ناامیدی، نیروی محرکه اصلی رفتار خودکشی در روانشناسی خودکشی است.

• نظریه روان

اشنایدمن (1996)؛ در روانشناسی خودکشی، خودکشی نتیجه درد شدید روانی است که از آن به عنوان روان درد یاد می‌شود و نتیجه کمبود در انواع نیازهای اساسی انسان است. آنقدر دردناک است که ظاهراً مرگ با خودکشی تنها راه پایان دادن به درد است.

• نظریه فرار

باومایستر (1990)؛ نظریه فرار پیشنهاد می کند که خودکشی نوعی فرار از خودآگاهی نفرت انگیز است و فرآیندی را که منجر به خودکشی می شود توصیف می کند. این فرآیند شامل شش مرحله است: (1) کوتاهی در استانداردها، (2) نسبت دادن به خود، (3) خودآگاهی بالا، (4) عاطفه منفی، (5) ساختارشکنی شناختی، و (6) پیامدهای ساختارشکنی. خودکشی کردن).

• تئوری بی‌نظمی هیجانی

لینهان(1993)؛ خودکشی نتیجه اختلال در تنظیم احساسات است. افراد به دلیل محیط های انتقادی و بی اعتبار، تجربه هیجانی منفی شدید، بیش از حد حساس و طولانی مدت را دارند. رفتارهای نامنظم به عنوان راهی برای منحرف کردن احساسات منفی مانند خودآزاری استفاده می شود و در روانشناسی خودکشی، خودکشی راه نهایی برای خاموش کردن عواطف منفی است.

• نظریه بین فردی-روانشناختی

جوینر (2005)؛ خودکشی نتیجه تعامل بین سه مؤلفه است: (1) احساس عدم ارتباط فرد با دیگران (2) افکار و احساساتی که فرد باری بر دوش اطرافیان خود است. 3) کاهش شدید ترس از درد و مرگ به دلیل تجربه مکرر و عادت به رویدادهای دردناک و ترس آور زندگی (توانایی اکتسابی برای انجام خودآزاری کشنده).