نوجووونا مشهور به حساسیت عاطفی بالاشون به ویژه توی تعامل‌های اجتماعی هستن. محققان شروع به شناسایی مدارهای مغزی مرتبط با این حساسیت کردن. در این بررسی، بین مواردی که این حساسیت ارزشمند تلقی میشه و به بلوغ عاطفی کمک می‌کنه با مواردی که یک عامل خطر محسوب میشه و ممکنه پیش‌بینی کننده مشکلات سلامت روان باشه، تمایز قائل شدن.

تحقیقات سیلک، تلزر، کیسی و دیگران، چندین نواحی از مغز رو که زیربنای پاسخ‌های عاطفی نوجوونا هستن، از جمله قشر کمربندی قدامی، اینسولای قدامی و آمیگدال شناسایی کردن. به عنوان مثال، نوجوونایی که توی تکلیف Chatroom Interact Task رد شدن در مقایسه با کسایی که تایید گرفتن، فعالیت بیشتری توی این مناطق داشتن. این افراد احتمال بیشتری داشت که افسردگی و خودکشی رو تجربه کنن. سیلک معتقده: «به نظر میرسه در این شبکه مغزی حساسیتی نسبت به طرد وجود داره که مربوط به ایجاد اختلالات درونیه (مثل افسردگی).

از اونجایی که مشکلات سلامت روان در دوران نوجوونی به شدت زیاد میشه – تخمین زده میشه از هر 4 نوجوان 1 نفر را تحت تأثیر قرار میده – نیاز فوری به تعیین اینکه چه کسی در معرض خطره و چه درمان‌هایی ممکن است مؤثرتر باشه وجود داره. بنابراین علاوه بر تشخیص، به نظر میرسه پنجره‌های رشدی وجود داره که می‌تونیم درمان‌ها رو به روش‌های خاصی بهینه کنیم.»

تلزر گفت: «ما مغز نوجوونا رو تغییر نمیدیم و نباید هم اینو بخوایم. کاری که می‌تونیم انجام بدیم اینه که اون چیزی رو که می‌دونیم بهینه کرده تا زمینه‌ها و محیط‌های اجتماعی ایجاد نماییم که غنی‌ترین تجربیات رو برای نوجوونا فراهم کنه.»