شاید درک سندرم استکهلم به عنوان یک استراتژی واقعی بقا برای قربانیان آسان‌تر باشد. به این دلیل که به نظر می‌رسد شانس بقای قربانیان را افزایش می‌دهد و اعتقاد بر این است که تاکتیکی ضروری برای دفاع از نظر روانی و فیزیکی در برابر تجربه یک رابطه آزاردهنده، سمی و کنترل‌کننده است. سندرم استکهلم اغلب در روابط سمی که در آن اختلاف قدرت وجود دارد، مانند بین والدین و فرزند یا رهبر برخی فرقه‌ها و اجتماع، دیده می‌شود. برخی از علائم سندرم استکهلم عبارتند از:

افرادی که سندرم استکهلم دارند:

• احساسات مثبت نسبت به اسیر کننده‌ها یا سوء استفاده‌کنندگان دارند.
• همدردی با عقاید و رفتارهای اسیرکنندگانشان می‌کنند. قربانی شروع به درک انسانیت اسیرکننده خود می‌کند و معتقد است که با آن‌ها اهداف و ارزش‌های یکسانی دارند.
• احساسات منفی نسبت به پلیس یا هر کسی که ممکن است در تلاش باشد به فرد کمک کند تا از اسیرکننده خود دور شود، دارد. گروگان حتی ممکن است از همکاری علیه اسیرکننده خود امتناع کنند.
• تلاش بسیار کم برای فرار می‌کند.
• اعتقاد به خوبی آدم ربایان و مجرمان دارد.
• مسالمت با اسیرکنندگان می‌کند، این یک استراتژی برای حفظ ایمنی است.
• آموختن درماندگی اتفاق می‌افتد، این موضوع می‌تواند شبیه به جملاتی نظیر”اگر نمی‌توانید آن‌ها را شکست دهید، به آن‌ها بپیوندید.” باشد. از آنجایی که قربانیان نمی‌توانند از آزار یا اسارت فرار کنند، ممکن است شروع به تسلیم شدن کنند و به زودی متوجه شوند که اگر تمام قدرت خود را در اختیار اسیرکنندگان خود قرار دهند، برای همه اوضاع آسان‌تر است.
•  احساس ترحم نسبت به سوء استفاده‌کنندگان دارند، با این باور که آن‌ها در واقع خود قربانی هستند.
• تمایل به پیدا کردن راه‌هایی برای جدا شدن از عاملان و بهبودی ندارند. در اصل، قربانیان ممکن است کمتر به خود وفادار باشند تا به آزارگرشان.