در دهه 1920، هانس برگر، روانپزشک آلمانی، اولین دستگاه EEG را با اتصال الکترودها به سر انسان و اندازه‌گیری جریان الکتریکی تولید شده، ساخت.

نوروفیدبک، یعنی تکنیک تغییر فعالیت مغز و اثرات آن که در اواخر دهه 1950 و 1960 توسط دو محقق دکتر جوزف کامیا در دانشگاه شیکاگو و دکتر بری استرمن در UCLA مطرح شد.

دکتر کامیا دریافت که با استفاده از یک سیستم پاداش ساده افراد می‌توانند امواج مغزی خود را کنترل کنند. او مردم را آموزش داد تا با پاداش دادن به آنها با صدای زنگ به حالت آلفا برسند. این اولین باری بود که بازخورد بلادرنگ بر اساس پایش EEG به انسان داده شد که اولین نمونه از آموزش نوروفیدبک است. 

در سال 1968، دکتر کامیا مقاله ای را با یافته‌های خود در مجله‌ی روانشناسی امروز منتشر کرد. در همان دوره، دکتر استرمن دریافت که گربه‌ها در آزمایشگاه او می‌توانند آموزش ببینند تا امواج مغزی خود را در فرکانس خاصی در صورت پاداش با غذا افزایش دهند. این فرکانس که دکتر استرمن آن را ریتم حسی حرکتی نامید، بین 12 تا 15 هرتز بود و به نام Lo-Beta نیز شناخته می‌شود.

چند سال بعد، دکتر استرمن آزمایشی را برای ناسا انجام می‌داد که آیا سوخت موشک باعث تشنج می‌شود یا خیر و از همان گربه‌ها به عنوان افراد آزمایش استفاده کرد. در طول این مطالعه، او دریافت که گربه‌هایی که تحت آموزش قرار گرفته‌اند، به طور قابل توجهی کمتر از سایر گربه‌ها دچار تشنج می‌شوند. دکتر استرمن سپس این روش را برای انسان‌هایی که از صرع رنج می‌بردند، به کار برد، جایی که دریافت که 60 درصد از افراد قادر به کاهش 20 تا 100 درصدی تشنج‌های صرع بودند و نتایج طولانی مدت بود.