مردم اغلب احساس می‌کنند که دلایل بسیار خوبی برای پنهان نگه داشتن علائم افسردگی دارند. شاید آنها پیامدهای منفی ناشی از افشای علائم افسردگی را در گذشته تجربه کرده باشند. شاید آنها از خطرات سلامتی که افسردگی درمان نشده می‌تواند ایجاد کند آگاه نباشند.

فهرست زیر برخی از دلایلی را نشان می‌دهد که افراد احساسات خود را پنهان می‌کنند و به دنبال آن دچار افسردگی پنهان می‌شوند..

• “آنقدر تدریجی رخ داد که من به سختی متوجه شدم.”

برای برخی افراد، علائم افسردگی با گذشت زمان افزایش می‌یابد. آنها حتی ممکن است متوجه نشوند که افسردگی چقدر بر آنها تأثیر می‌گذارد تا زمانی که یکی از نزدیکان توجه فرد را به این مشکل جلب کند.

• “من به پزشکان اعتماد ندارم.”

افراد ممکن است قبلا برخوذد و رفتار نادرستی از متخصص دیده باشند. برخورد آنها با متخصصان پزشکی ممکن است باعث شده باشد که آنها احساس ناتوانی یا نادیده گرفته شدن داشته باشند. برخی از افراد علائم افسردگی را فاش نمی‌کنند، زیرا اگر این کار را انجام دهند می‌تواند پیامدهای مضری داشته باشد. در برخی نقاط، شرایط سلامت روان می‌تواند منجر به برخورد با مجریان قانون شود که می‌تواند خطرناک و ترسناک باشد. گاهی بی‌اعتمادی به سیستم‌ها باعث می‌شود افراد احساس کنند که باید علائم خود را پنهان کنند.

• “من نمی‌خواهم سربار باشم.”

گاهی اوقات افراد زمانی که به دنبال درمان یا درخواست کمک هستند، احساس گناه می‌کنند. این ممکن است به ویژه برای نوجوانان و افراد مسن که نمی‌خواهند خانواده و دوستان خود را نگران کنند، صادق باشد.

این نگرانی همچنین می‌تواند بر افراد مبتلا به بیماری‌های مزمن تأثیر بگذارد که نمی‌خواهند چیزی را به فهرست بیماری‌هایی که با یک پزشک در مورد آنها صحبت می‌کنند اضافه کنند.

• “من خجالت می‌کشم در مورد آن صحبت کنم.”

کمپین‌های بهداشت عمومی نحوه نگرش مردم به اختلالات خلقی مانند اضطراب و افسردگی را بهبود بخشیده است. اما نگرش نسبت به سلامت روان هنوز از مکانی به مکان دیگر متفاوت است. مردم ممکن است این وضعیت را به اشتباه درک کنند، زیرا فکر می‌کنند که ناشی از نقص یا ضعف شخصیت است. همین مسأله می‌تواند افراد را از صحبت در مورد علائم و جستجوی درمان باز دارد.

• “من نمی‌خواهم دارو مصرف کنم.”

برخی از افراد به دلیل خطر عوارض جانبی نگران مصرف داروهای ضد افسردگی و سایر داروها هستند. با این وجود بسیاری از مردم متوجه می‌شوند که روان درمانی و تغییر در رژیم غذایی، ورزش، الگوهای تفکر و عادات خواب آنها درمان‌های موثری است، به خصوص اگر علائم خفیف یا متوسط ​​باشد.