پس از آموزش، به شرکت‌کنندگان مجموعه‌ای از تصاویر موجودات روی صفحه رایانه نشان داده شد و به آنها گفته شد که هر کدام از آنها چه نوع موجودی هستند.

در طول بخش اول آزمایش، بزرگسالان به سرعت متوجه شدند که کدام ویژگی همیشه مشخص می‌کند که این موجود فلورپس است یا جالت، و ردیاب چشم نشان داد که آنها تقریباً تمام توجه خود را روی آن ویژگی متمرکز کردند.

بچه‌ها دیرتر یاد می‌گرفتند که کدام ویژگی در تعیین این که کدام موجود است مهم‌تر است و ردیاب چشم نشان داد که آنها همچنان به تمام ویژگی‌های دو موجود نگاه می‌کنند، حتی آنهایی که مرتبط نیستند.

اسلوتسکی گفت:«بچه‌ها به اندازه بزرگسالان در یادگیری سریع کارآمد نبودند. آنها حتی زمانی که نیازی نداشتند به اطراف نگاه می‌کردند».

اما در نیمه‌ی راه آزمایش، محققان تغییری اعلام‌نشده انجام دادند: ویژگی نامربوط قسمتی از بدن که قبلاً هیچ تأثیری روی نوع آن نداشت، به ویژگی‌ای تبدیل شد که مشخص می‌کرد فلورپس یا جالت است. این ویژگی که قبل از تغییر برای هر دو موجود یکسان بود، اکنون برای هر کدام متفاوت بود.

پس از تغییر، بزرگسالان نسبت به کودکان بیشتر از اهمیت ویژگی جدید غافل بودند. درعوض، آنها به ویژگی‌های کم‌اهمیت قبلی که قبلاً آموخته بودند، تکیه می‌کردند. از سوی دیگر، کودکان به همه چیز توجه داشتند، بنابراین با سرعت بیشتری متوجه شدند که قوانین تغییر کرده است.

اسلوتسکی گفت:«بزرگسالان از بی‌توجهی آموخته شده رنج می‌بردند. آن‌ها به ویژگی‌هایی که در بخش اول آزمایش اهمیت نداشتند، توجه نداشتند، بنابراین وقتی آن ویژگی‌ها مهم شدند، آنها را از دست دادند.»

اسلوتسکی گفت:«مغز کودکان 4 و 5 ساله به اندازه کافی بالغ نیست که بتواند توجه را به شیوه بزرگسالان متمرکز کند. این واقعیت ممکن است به آنها کمک کند تا هنگام کشف جهان بیشتر بیاموزند».