هنگام صحبت با کودک در مورد خودکشی موارد زیر مهم است:

• نسبت به خلق و خوی کودک حساس باشید و هر تغییری را در طول مکالمه متوجه شوید.
• آهسته صحبت کنید، از عجله کردن در گفتگو بپرهیزید.
• در کنار گفتار، از زبان بدن آنها آگاه باشید.
• لحن باز و بدون قضاوت را حفظ کنید.
• از زبان واضح و مستقیم استفاده کنید.

اگر فکر می‌کنید خطر خودکشی قریب‌الوقوع است، مطمئن شوید که کودک تنها نمی‌ماند و تا زمانی که با یک متخصص همراه شود با او بمانید و با او اینگونه صحبت کنید:

• نگرانی‌های خود را ذکر کنید. «روز پیش متوجه شدم که گفتی نمی‌خواهی اینجا باشی چون مادرت دیگر در خانه زندگی نمی‌کند. به نظر می‌رسد در حال حاضر زندگی برای تو سخت است. از حالت برایم بگو، حالت خوبه؟”
• به پاسخ آنها برای ابراز ناامیدی و سرزنش خود توجه کرده و گوش دهید، “تقصیر من است که مادر خانه را ترک کرد” یا ” من واقعاً خوب نیستم.”
• شما مجبور نیستید راه حل ارائه دهید. فقط گوش کنید. اگر پس از شنیدن پاسخ کودک نگران هستید، بیشتر کاوش کنید. از او در مورد موقعیت یا احساساتش بپرسید. سپس، اگر هنوز نگران هستید که ممکن است به خودکشی فکر کند، مستقیماً از او بپرسید: “آیا تا به حال آنقدر ناراحت شدی که می‌خواستی بمیری؟” یا “آیا به آسیب رساندن یا کشتن خود فکر می‌کنی؟”

اگر کودکی افکار خودکشی را بیان می‌کند، به مراقبان او اطلاع دهید و اطمینان حاصل کنید که کودک به حمایت‌های درمانی متصل است.