صداهای مکرر مانند جویدن، ضربه زدن با خودکار یا خراشیدن چیزی و… می‌تواند باعث آزار و ناراحتی هر کسی شود. اما برای افرادی که با میسوفونیا، که در اصل به عنوان سندرم حساسیت انتخابی صدا شناخته می‌شود، زندگی می‌کنند، این صداها فراتر از آزاردهنده هستند. با میسوفونیا، آن صداهای کوچک و بسیاری از صداهای دیگر، می‌توانند کاملا غیر قابل تحمل باشند. 

به بیان ساده، میسوفونیا شامل حساسیت شدید به صداهای خاص است. در واقع، نام این اختلال از کلمه یونانی به معنای “نفرت از صدا” گرفته شده است. این حساسیت بیش از حد باعث واکنش جنگ یا گریز به صداهای تحریک کننده می‌شود. برای مثال ممکن است تمایل شدیدی به موارد زیر داشته باشید:

• بلافاصله اتاق را ترک کنید.
• دست‌های خود را روی گوش‌هایتان فشار دهید.
• فریاد بزنید: “این صدا را نساز!”

این سندرم معمولاً در حدود 12 سالگی ظاهر می‌شود و احتمالاً افراد بیشتری را از آنچه ما تصور می‌کنیم تحت تأثیر قرار می‌دهد. برخی از محرک‌ها ممکن است آنقدر ناراحتی ایجاد کنند که در نتیجه از موقعیت‌ها و افراد خاصی اجتناب کنید. 

اگر صداهای خوردن معمولاً این واکنش را تحریک می‌کند، ممکن است تمام وعده‌های غذایی خود را به تنهایی بخورید و از رفتن به رستوران‌ها، کافه‌ها یا هر مکان عمومی دیگری که مردم در آن غذا می‌خورند، اجتناب کنید.

 محققان برای اولین بار در سال 2001 نام میسوفونیا را مطرح کردند و تحقیقات در مراحل نسبتاً اولیه باقی مانده است. برخی از متخصصان خود میسوفونیا را یک بیماری می‌دانند، اما برخی دیگر معتقدند که ممکن است به عنوان نشانه‌ای از سایر شرایط سلامت روان باشد. در جدیدترین ویرایش «راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5)» اشاره‌ای به میسوفونیا نشده است. با این حال، برخی از پزشکان پیشنهاد کرده‌اند که آن را در نسخه‌های بعدی، در دسته «اختلالات وسواسی- جبری» قرار دهند.