بیایید با تعریف روانشناسی آغاز کنیم:

روانشناسی علمی است که به توصیف، تبیین، پیش‌بینی و کنترل رفتار و فرآیندهای ذهنی انسان در ابعاد مختلف جسمی، روانی، اجتماعی، اخلاقی و معنوی، با استفاده از روش علمی می‌پردازد.

این تعریف شاید ساده به نظر برسد، اما قصه‌ی پر ماجرایی است که در این رشته تحصیلی به آن پرداخته می‌شود. چون در این مقاله، هدف ما بررسی رشته تحصیلی روانشناسی است، به شما پیشنهاد می‌کنیم اگر می‌خواهید درباره‌ی رشته روانشناسی و گرایش‌های مختلف آن بیشتر بدانید، این مقاله ماروم را مطالعه کنید.

اما برویم سراغ ادامه‌ی ماجرا! هنوز درباره‌ی این صحبت نکردیم که در روانشناسی قرار است چه چیزی بیاموزیم؟ مطابق با مصوبه وزارت علوم، هدف کلی دوره‌ی کارشناسی روانشناسی، یادگیری مبانی و مفاهیم روانشناسی در حوزه‌های مختلف اجتماعی، بالینی، تجربی، تحولی، روش‌شناختی، شخصیت، شناختی و فیزیولوژیک با توجه به فرهنگ بومی و دینی کشور، به منظور توانمندسازی دانشجو در حیطه‌های دانشی، بینشی و توانشی و کاربرد آنها در زندگی فردی و اجتماعی است.

نگران نباشید! احتمالاً طولانی بودن این جمله شما را گیج کرده باشد! اگر بخواهیم به زبان ساده برای شما این جملات را بازگو کنیم، باید بگوییم که آنچه در دوره‌ی کارشناسی روانشناسی می‌آموزید، کلیاتی از علم روانشناسی است. در واقع، در این دوره شما با اغلب مفاهیم موجود در علم روانشناسی آشنا خواهید شد. دوره‌ی کارشناسی، صرفاً بیان کلی این موارد است تا به شما کمک کند، بتوانید ادامه‌ی مسیر تحصیلی خود را پیدا کنید و در یک حوزه‌ی تخصصی، دانش لازم را کسب کنید. اگر به چارت درسی این دوره نگاهی بیندازید کاملاً متوجه خواهید شد که تنوع واحدهای درسی در مقطع کارشناسی چقدر زیاد است. در واقع شما هم روانشناسی شخصیت می‌خوانید، هم آسیب‌شناسی روانی! هم درباره‌ی آزمون‌های روانشناختی اطلاعات بدست می‌آورید، هم نحوه‌ی پژوهش کردن در روانشناسی را خواهید آموخت. بنابراین، دوره‌ی کارشناسی، مقدمه‌ای برای ورود به دنیای جذاب روانشناسی است. در این دوره شما با علم روانشناسی به صورت کلی آشنا خواهید شد و یاد خواهید گرفت چگونه این علم را در سطح عمل، به کار بگیرید.

نکته‌ی بعدی که در تعریف مصوبه وزارت علوم مطرح شده است، توجه به فرهنگ بومی و دینی کشور است. همانطور که می‌دانید رشته روانشناسی، علمی است که خاستگاه آن به صورت رسمی برمی‌گردد به کارهای ویلهم وونت و آزمایشگاهش! در واقع باید گفت اکثراً روانشناسی را علمی غربی می‌دانند. اما این بدین معنا نیست که نمی‌شود این علم را در ایران به کار گرفت؛ بلکه باید نحوه‌ی بومی‌سازی این علم را دانست و الزامات فرهنگی-بافتی را در آن لحاظ کرد. بهتر است اینطور بگوییم که یک دانشجوی روانشناسی، باید با فرهنگ، تاریخ و جامعه‌ی خود آشنا باشد، به جهان اطرافش، گشوده نگاه کند و به استقبال تجربه‌هایی برود که به او کمک می‌کند تا خود و سایر انسان‌ها را بهتر بشناسد. اینجاست که می‌تواند محتوای علمی آموخته شده را در زندگی اجتماعی و فردی به کار بگیرد و به خود و سایر افراد جامعه کمک کند تا در زندگی، بهزیستی روانشناختی بیشتری را تجربه کنند.