اختلال هماهنگی رشدی در کودکان که در ایرلند و بریتانیا به نام دیسپراکسی نیز شناخته می‌شود، یک اختلال رایج است که بر هماهنگی حرکتی ظریف یا درشت در کودکان و بزرگسالان تأثیر می‌گذارد. این وضعیت به طور رسمی توسط سازمان‌های بین المللی از جمله سازمان بهداشت جهانی به رسمیت شناخته شده است. 

اختلال هماهنگی رشدی از سایر اختلالات حرکتی مانند فلج مغزی و سکته متمایز است. 

کودکان در مراقبت از خود، نوشتن، تایپ کردن، دوچرخه سواری و بازی و همچنین سایر فعالیت‌های آموزشی و تفریحی با مشکل مواجه می‌شوند. بسیاری از این مشکلات تا بزرگسالی ادامه خواهند داشت و در عین حال با یادگیری برخی از مهارت‌های زندگی مستقل، رانندگی و مدیریت تحصیل و اشتغال نیز دست و پنجه نرم می‌کنند. مجموعه‌ای از مشکلات همزمان وجود دارد که می‌تواند تأثیرات منفی جدی بر زندگی روزمره داشته باشد، از جمله مشکلات عاطفی اجتماعی، چالش‌های برنامه‌ریزی و سازماندهی و همچنین مشکلات مدیریت زمان، که همگی بر کار و تحصیلات بزرگسالان تأثیر می‌گذارد. در پاسخ به ناهمگونی گیج‌کننده متخصصان در یک نشست بین‌المللی اجماع چند رشته‌ای در سال 1994 موافقت کردند که از اصطلاح اختلال هماهنگی رشدی (DCD) استفاده کنند. داده‌های موجود در حال حاضر برای اجازه دادن به تعریف واضح از پارامترهای مشکلات هماهنگی حرکتی در کودکان کافی نیست. به نظر می‌رسد درجات مختلفی از شدت و همبودی وجود داشته باشد. 

برخی از کودکان فقط یک شکل نسبتاً جزئی از ناهماهنگی حرکتی دارند، در حالی که در برخی دیگر با ناتوانی‌های یادگیری، کمبود توجه و سایر مشکلات همراه هستند. مداخله می‌تواند مفید باشد اگر در سال‌های اول زندگی آغاز شود، زیرا مغز به طور چشمگیری در حال تغییر است و ارتباطات و توانایی‌های جدید در حال کسب است.