قبل از شروع مکالمه، بررسی کامل این وضعیت و همچنین آگاهی در مورد افرادی که در حال بهبود هستند می‌تواند مفید باشد. به این ترتیب والدین می‌توانند تجربه فرزند خود را بهتر درک کنند و با آن همدلی کنند. درک این نکته ارزشمند است که کودکان مبتلا به اختلال خوردن ممکن است مشکلی را انکار کنند. کودکان ممکن است با شرم و اضطراب در مورد این اختلال دست و پنجه نرم کنند، ممکن است از چشم انداز مواجهه با آن بترسند و کودکان کوچکتر ممکن است خودشان آن را به طور کامل درک نکنند. حتی اگر چنین باشد، مهم است که با هم مقابله با این اختلال را آغاز کنید. 

خط فکری دیگری که ممکن است کودک داشته باشد این است که “من آنقدر مریض نیستم که بهتر شوم” که در آن کودک مشکلی را تشخیص می‌دهد اما باور نمی‌کند که آنقدر جدی است که شایستگی حل آن را داشته باشد. شاید آنها بر این باورند که مزایا بر هزینه‌ها بیشتر است، از آنچه ممکن است از دست بدهند می‌ترسند، نمی‌توانند زندگی بدون رابطه خاص خود را با غذا تصور کنند. در پاسخ، والدین می‌توانند تغییرات کوچک را تشویق کنند و دیدگاهی را در مورد آنچه کودک در وضعیت فعلی خود از دست می‌دهد، ارائه دهند. با بیان ملایم اینکه نگران آنها هستید به موضوع نزدیک شوید. سپس درباره درک و تجربه آنها سؤالاتی بپرسید و با دقت گوش دهید. برای بررسی هر موضوعی که ظاهر می‌شود، از آزار و اذیت در مدرسه گرفته تا احساس اضطراب شدید، آماده باشید. 

در طول مکالمه لحن آرام خود را حفظ کنید، حتی اگر در درون خود دچار مشکل هستید، به طوری که برای فرزندتان کمتر احساس فشار ایجاد کنید. چه در اولین مکالمه و چه در مکالمه بعدی، در مورد مراحل مشخص برای شروع درمان صحبت کنید.